ismini ''atilla'' diye duymuştur bazı insanlarda. gerçeği attile ilhan'dir. hemşehrimdir. şiirlerinden Korkunun Krallığını çok seviyorum(yanılıyor muyum neyim yoksa).
zeynep beni bekle / gece ağaçlarına
yağmur çiseliyorum / cam tozu su beyazı
yalnızlığını mutlaka değiştireceğim
bir yaprak halinde süzülüp saçlarına
eski teşrin'lerden / kederli kırmızı
zeynep beni bekle mutlaka döneceğim
söyle kim önleyebilir buluşmamızı
geceleyin ışıkları söndürdüğün zaman
benim şiir kitaplarından sızan aydınlık
elinde uyuyakaldığın heyecanlı roman
pancurların çarpıldığı lodos geceleri
rüzgârın değil benim / pencerendeki ıslık
her akşam koridordaki ayak sesleri
yanlış çaldığını zannetiğin telefon
zeynep beni bekle mutlaka geleceğim
hem bu ne ilk ayrılığımız ne de son
pikapta eminağa acemaşirân saz semaisi
sokakta çocuklar saklambaç hırsız polis
hayat akıp gidiyor olsam da olmasam da
saati durmamalı ufak sorumlulukların
resmi bırakmadın ya / son çektiğin hangisi
bak mektuplar birikmiş yine masamda
fakülteler açılacak bak bugün yarın
zeynep beni bekle mutlaka geleceğim
başladığımız filmi birlikte bitireceğiz
buket uzunerle uzun süre mektuplaşmış şair, tapılası insan. buket uzuner atilla ilhandan hayatını yazmak için izin istemiştir fakat üstad izin vermemiştir. bunun üzerine de isimleri değiştirerek dolaylı yoldan usta şairin hayatını yazmıştır.
adı da kumral ada mavi tuna dır.
o düştü biz yine ayakta kaldık
halbuki ne kadar yorgunuz
öyle bakmayın bu yaralar şerefli yaralar değil
ah öyle bakmayın utanırız kahroluruz...
atilla ilhan
akşamsa, eylülse, ıslanmışsam..
beni görsen belki anlayamazsın,
içlenir, gizli gizli ağlarsın..
eğer ben yalnızsam, yanılmışsam,
elimden tut yoksa düşeceğim...
yağmur götürecek yoksa beni...
haliç'te bir vapuru vurdular dört kişi
demirlemişti, eli kolu bağlıydı, ağlıyordu
dört bıçak çekip vurdular dört kişi
yemyeşil bir ay gökte dağılıyordu...
atilla ilhan
sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
insan bir akşam üstü ansızın yorulur
tutsak ustura ağzında yaşamaktan
kimi zaman ellerini kırar tutkusu
birkaç hayat çıkarır yaşamasından
hangi kapıyı çalsa kimi zaman
arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu...
atilla ilhan
bende hep yaramaz ama eşdeğerde de asosyal ve fantastik bir çocuk intibası yaratan insan. her resminde görebiliyorum o çocuğu. her ne kadar o nazarla baksam da bir bohemlik göremiyorum ne hikmetse! hep çocuk hep çocuk.
Elii sıkmak fırsatı bulduğum şairimiz. Kimse tanımadan beşiktaşda vapur bekliyordu kalabalığın içinde insanlar o'nu görmemişti, görseler; yapıtlarından biri ile hayatlarının en az bir döneminde ruhlarını aydınlattıklarını bilseler başucundan ayrılmazlardı. Sessiz sayılabilecek bir duruş ile vapura binmeyi bekliyordu. Güzel insan. Ruhu şaad olsun.
