deniz gemerek'te yakalandığında üstündeki makineli tüfeği bizzat atilla sarp kendisi verdiğini söyler. müdafa amaçlı bir silah olduğunu, taaruz silahı olmadığını da vurgular. zaten deniz kimseyi öldürmemiştir hayatı boyunca..
dev-genç davasına tanık olarak bir ülkücü çağrılmıştı. ülkücü öğrenci salona girmeden, kapı aralığından sanık sandalyelerinden gördüğü dev-genç eski başkanlarından atilla sarp ve aynı örgütün genel sekreterlerinden ruhi koç'a, mahalle çocuklarının sık sık başvurduğu bir el hareketi ile, siyasal eleştiride bulunmuştu. tanık, bu el işareti ile görüşünü bildirdikten sonra, ifade verip salondan uzaklaşıyordu ki, atilla sarp söz istedi.
mahkeme başkanı irkilmişti, duruşma yargıcı albay, atilla sarp'a söz verdi. sarp, mikrofona ağır ağır yaklaştı. olanca kibarlığı ile sözlerine başladı:
- biz burada eylemlerimizin hesabını veriyoruz, savunmalarımızı yapıyoruz.
mahkeme başkanı sarp'a hak verdiğini belirten baş işaretleriyle konuşulanları onaylar gibi gözüküyordu. atilla sarp, ağır ağır konuşmasını sürdürüyordu:
- biraz önce dinlediğimiz tanık, salona girerken, bizlere bir el işareti yaparak, burada tekrarından utandığım bir söz attı.
mahkeme başkanı kaşlarını çatıyordu.
sarp ağır ağır konuşuyordu:
- bu işaretle bize hakaret ettiğini sanıyor. mahkemenin bizi bu hakaretlerden koruması gerekir. çünkü burada elimiz kolumuz bağlıdır.
başkan, yine hak veriyordu. ne olduysa, atilla sarp'ın son cümlesinde oldu.
atilla sarp sözlerini bitirince, başkan, haykırarak yerinden fırladı.
- defol, atın dışarı.
sarp'ın son sözleri şöyleydi:
- devrimciler, zaman zaman yenik düşebilirler. fakat tarih göstermiştir ki, devrimciler faşistlere işte böyle geçirmişlerdir.
atilla sarp, sol elini yumruk yapıp, sağ elinin avcuyla, yumruk yaptığı elinin yan tarafına, başparmağı ile işaret parmağının birleştiği yere birkaç kez vuruyor ve bağırıyordu.
- devrimciler faşistlere böyle geçirmişlerdir.
salonda bir mahkeme başkanın bağırışları, bir de sarp'ın yaptığı hareketin şakırtıları duyuluyordu.
