ilkel insan için ateş, hem korkunç, hem iyilikçi bir tanrıydı. Çevreye ısı verir, karanlıkları dağıtır ve vahşî hayvanların mağara kapısından içeri girmesini önlerdi. O zamanlar gece gündüz ateşin başında beklenirdi, çünkü kazara bir kere sönecek olursa, yeniden yakmak için ya yıldırım düşmesini, ya yanardağ patlamasını beklemek, ya da gidip komşu kabileden çalmak gerekirdi. ilk insanlar ateşi bilmiyorlardı. Diğer yaratıklar gibi ateşten ve yangından korkuyorlardı. Zamanla orman yangınlarından faydalandılar. Yanmakta olan odun parçalarını mağaraya getirdiler, böylece ateş yakmaya başladılar. Bu sayede hem ısındılar, hem de yemeklerini çiğ yemekten kurtuldular. Aynı zamanda vahşi hayvanların ateşten korktuklarını görerek daha rahat bir hayat sürmeye başladılar. Böylece ateşin bulunması, insanların daha. çabuk ilerlemesine sebep oldu.
