ateist olmadığım için bilmediğim huzurdur.
hatta istemediğim huzurdur.
bizde ümit ve korku olmalı.
zira tek kanatla uçulmaz.
akabinde gelen ibadet ve allah aşkı.
gerçek huzur o zaman diyorlar.
yaşayabildik mi peki biz?
kendim adına söylüyorum, hayır yaşayamadım.*
sonunu bilmezliğin, düşünmezliğin verdiği bir huzurdur.
girdiğin sınav hakkında endişe duyarsan, acaba geçtim mi kaldım mı, kaçıncı oldum kazandım mı gibi şeyler sorarsan tabii ki huzuru bulamazsın. amaan canım sınav da neymiş dersen, şüphesiz ki bir huzur vardır. ama nereye kadar ?
asıl huzursuzluk verir.düşünsenize en fazla 70-80 yıl yaşayıp öldükten sonra toprak olup gitmek ve böylece amaçsızsa yaşamak nasıl bir huzur verebilir?
tevfik fikret'in ikilemde kaldığı görüştür. aydın bir insan olarak aradığını bulduğu görüşü şu dizelerde belirtir.
ezani duydum mu bayılırdım
nasıl koşardım o 'tanrı' sesine!
ben de tesbih çektim, dua ettim
ben de namaz kildim oruç tuttum,
hepsini yaptım halt ettim!
çünkü ne dendiyse inanmıştım
kanmıştım senin kandıklarına
bağlanmıştım körü körüne
canimi adamıştım dinime canimi.
tanrıyı da sevmiştim peygamberi de.
ama onlar bu gün çok uzaklarda
anladım ben asil gerçek nerde
anladım hanyayı konyayı
bizi hakka götüren yol başka...
fakat tevfik fikret yaşlandıkça allah'a döner bütün eserlerini bu yolda verir. bu görüşün geçiciliğini şu şiiriyle anlatır.
bir yaratıcı güç var, ulu ve akpak,
kutsal ve yüce, ona vicdanla inandım.
...
yaradılışta evrim hep var, hep olmuş, hep olacak,
ben buna tevrat'la, incil'le, kuran'la inandım.
...
elbet şu mezar hayatı zifiri karanlığın ardından
aydınlık bir kıyamet günü gelecek, buna imanla inandım...
arkasından gelen aslanın korkusundan gözlerini ve kulaklarını kapayıp onu yok saymaktan alınan huzur neyse ateizmin verdiği huzur da ondan başka değildir. Önünde karanlık bir gelecek, ardında sonsuz yokluğa dönüşmüş bir geçmiş, heran onu hayattan kopartacak bir ölüm aslanı ve öldüğünde sonsuza kadar sevdiği beğendiği istediği özlediği herşeyden onu geri dönmeksizin kopartacak bir yokuluşa giden bir ateistin ateizimden bulduğu huzur ne olabilir ki? unutmaktan ve yok saymaktan ve düşünmemekten gelen moron huzuru. HA ateisttir, inanır ,inanmaz beni ilgilendirmez. Ama dine bok atarak ateizm huzuru yakalamak tavrı art niyetlidir. ayıptır. hayatını istediğin gibi yaşa adamım, ama bok atma. ayıp, yakışmaz.
çalışmayı sevmeyen işe gitmeyen tembelin huzuru gibidir. çalışmayınca işe gitmeyince iş stresin olmaz, patron stresin olmaz, sabah erken kalkma stresin olmaz, hiç bir kaygın sorumluluğun olmaz, görünüşte huzurlu gibi dimi, ama yarın öbür gün paran bittiğinde o huzurdan gör bakalım eser kalacak mı.
ateist dostuma da şunu söyleyebilirim ki, şu an huzur sandığı şey sorumsuzluğun verdiği geçici rahatlıktır huzur değildir, yeryüzünde yaratılan her şeyin bir görevinin olduğunu, güneşin ayın, hayvanların bir misyonunun olduğunu düşünürsek, ateist dostumuzun tez zamanda bu huzur dediği huzursuzluktan dönmesini dileriz. ömür kısa, azrail ile karşılaşınca nolacak, azrail ateistlere hiç huzur vermiyomuş öyle diyolar, aman diyim.
