deistlikle karıştırılan durumdur,ateizm sadece bir tanrı ya da ilahi güç yada akıllı tasarım olduğuna inanmamaktır,ama inançsızlık değildir,inanca hangi çerçeveden baktığınız önemlidir,ateistlerde bir sürü şeye inanır,ama tanrı bunların arasında değildir ve tanrı inandıklarının arasında değil diye kimse topa koymamalıdır onu.
gerçek ateisti tanımakta zordur.anlayamazsınız ateist olduğunu.din kitaplarını,dinleri,dinler tarihini oldukça iyi bilir,kutsal kitaplardan ayet bile söyler size,kuranı arapçasından takır takır okur(türkiyede ki gerçek ateistler)(burdaki okumak tercüme etmek değil).zaten başkaları gibi dogmalarla seçmemiştir inanacağı şeyi ya da inanmayacağı şeyi,kıyaslamıştır,ölçmüştür,biçmiştir,öyle seçmiştir,hiç bir merkezinde tanrı veya tanrılar olan dine saldırmaz bu görüşün mensubu olan kimse.
gerek duymaz din ile ilgili çıkarmalar yapmaya,kendi kafasında bitmiştir olay ve kimseyi ateizme katma gibi ulvi bir görev benimsemez,tam aksine çeşitliliğe inanır.ola ki gökten cidden tanrı inerse (uzaylı felam değil baya baya tanrı)(baya baya tanrı derken hani şu yoktan var eden)(aslında çok da zor müthiş bir teknolojiye sahip bir uzaylı basbayağı tanrı numarası yapabilir) (basbayağıda o teknoloji ile atomları çıplak gözle seçemeyeceğimizden yoktan var etmiş gibi görünebilir)(yok be çok zor tanımlamak)onuda inceler,yani ben inanamam deyip kestirip atmaz.
tek tanrılı yada çok tanrılı dinleri benimsemiş insanların neden kendisine bu kadar saldırdığına anlam veremez.
özetle;
richard dawkinsin kendisine soru soran dindara dediği gibi;
"Peki denizin dibindeki ulu CuvCuv hakkında ya siz yanılıyorsanız?"
herkesin kendi düşüncesidir ,saygı duymak gerekir ama dinci bir toplumda ateist olduğunuzu söylemek insanların sizi ayıplanmasına neden olur bu da milletimizin acı gerçeğidir.
Temelden başlıyoruz okur yazma almayan 100 kişiye soruyoruz tanrı inancınız varmı diye, bakıyoruz 100 üde inanıyor sonra lise mezunu 100 kişiye soruyoruz aa ne görelim 80 ni inanıyor iş üniversite mezunlarına gidiyor hehangi kıytırık olmayan bölümden mezun 100 kişiye soruyoruz tanrı varmı dır diye cevap olarak 50 si inanıyoruz diyor sonra 100 akademisyene soruyoruz 20 si inanıyor çıkıyor bilim adamlarına gidiyoruz einstesinı tesla sı soruyoruz abi tanrı varmı diye adamlar inanmıyor biz yine işi düşünmek olanlara soralım diyoruz çünkü adamlar yememiş içmemiş bunu düşünmüş ölçmüş biçmiş tartmış mesela şahsım olarak en fazla 5 yıldır Allah kitap mevzularını düşünürken nietzsche yada karl amcamız hayatını bunu düşünmekle geçirmiş ve olmadığına karar vermişler. Ben cahilim allah kitap işinden anlamam nota öğrenceksem hocam ibrahim tatlıses değil mozart olur.
olduğuna inanmak bir inançsa, olmadığına inanmak nasıl bir inançsızlık olabilir?
ateizm inançsızlık değil bir dindir. bir müslüman dinler olarak bildiğin o 4 dini reddedebilir fakat din 4 taneden ibaret değildir. dünyada binlerce din vardır. bir ateist bu binlerce dinin sadece 1 tanesini kabul eder ve binlercesini reddeder. bir müslümanında bundan pek farkı yok gibi.
inançsızlık inancıdır. evet kendisi de bir inançtır, ateist olduğunu söyleyen insanın kendince bir inancı vardır. "inanmamak" da inançtır en nihayetinde.
öncelikle belirteyim, ateistlere saldırıp nam salmaya çalışan bir troll değilim. şahsen neye inandığım konusunda da net bir fikre sahip değilim. eğer kişinin ne olduğunu gösteren bir rapor olsaydı, her gün deist-agnostik-ateist sıralamasıyla dönerdi. çünkü benim fikrime göre, emin olduğum tek şey dinlerin olmadığı. gerisi hakkında hiçbir şey söyleyemediğimden, net yargılardan kaçınmaya ve hiçbir ortamda zart diye "ben şuyum amuna!" dememeye çalışıyorum. "dinlerin var olmadığı" konusundaki fikrimi de bu konuda "emin" olduğum için kesinlikle söylüyorum. yanılma ihtimalim tabi ki var fakat kendimce bunun doğruluğuna inanıyorum. diğer konuda, inancım konusunda, kişisel olarak net bir fikrim yok.
fakat ateizmin dünyaya barış getireceği, insanların tanrı korkusu olmadan rahat yaşamaları gerektiği düşüncesi beni açıkçası korkutuyor. evet, pek çoklarının gözünde "inançsız" bir insan olarak ben bundan korkuyorum. ateizmin aşılanması, dinin aşılanmasından pek de farklı değil. ikisinin de zaman zaman farklı şekillerde zararları oluyor. hristiyan, yahudi veya müslüman... çok dindar tanıdım. örnek vereyim.
dindar hristiyanlar, gerçekten iyi yaşayan insanlardı. herkese saygıları vardı fakat bazı gelişmelere kapalıydılar. günlük hayatta yapmaları gereken her şeyi yaparlar fakat tüm olayları tanrı'ya bağlarlardı. başlarına gelen ve telafisi mümkün olan kötü bir olayda işin içine tanrı'yı karıştırırlardı. şahsen bu durumdan hoşlanmam ben. dedim hocu yapmayın böyle. "en güçlü o, o bilir" gibisinden cevap verdiler. tanıdığım hristiyan aileler için söylüyorum bunu. şimdi bu ailenin bana bir zararı yok. içlerinde de öyle inanılmaz bir "yanacaz ölecez olm!" korkusu ve bastırılmışlığı yok, şeker gibi insanlar. fakat bu acizlik fikri beni üzüyor. bir tanrı'nın olması, onun bizden güçlü olması benim için hiçbir zaman garip olmayacaktır fakat insanın muktedir olduğu bir şey hakkında "tanrı bizden güçlü, doğrusunu o bilir" şeklinde yorum yapması, benim açımdan üzücü ve zarar verici bir durumdur.
diğer yandan, ateist kişiler ve aileler de tanıdım. bunlar daha fazla olduğundan, dindar hristiyanlara göre daha çeşitliydiler. çeşitliler. hayatta maneviyatın her zaman olması gerektiğine inanan ve manevi değerlerden yoksun da yaşamış biri olarak, ateistlerin rahat olduklarını düşünmüyorum, ben de rahat değilim zira. tanrı olmayabilir, olmasın. bu problem değil. fakat insan ne şekilde hayat bulursa bulsun, karşı koyamayacağı bazı durumlar, yaralar, acılar var. inancında samimi olan bir ateist, başına gelen felaketin ardından "keşke bizi acılarımızdan kurtaracak bir tanrı olsaydı" demez, tanrı'nın yokluğunu da hissetmez fakat inançlı bir insana göre çok daha ağır atlatır bu travmayı. hepsinden önce benim çok yakın arkadaşım ateist. bir muhabbet açılsın ölümden, sarsıla sarsıla ağlıyor "gelmeyeceksin" diye. buna inanmıyor. ama dönmeyecek olmam, buluşamayacak olmamız koyuyor. belki ölüp yok olacak her şey, herkes... buna inanıyor ve bunu idrak etmiş. fakat kaldıramıyor, çünkü insan. kaldırabilene de saygı duyarım lan. bir anlamda, her tarafta bug var bu işte. dindar insan bazı konularda sapıtmış oluyor fakat ruhsal olarak kendini kandırsa dahi iyi hissedebiliyor. ateist çevreye daha rahat bakabiliyor fakat bu anlamda bazı handikapları var, bu da insana zarar veriyor. bunları ben iyi biliyorum çünkü az debelenmedim inanç konusunda, hala da debelenirim. bir ateistin ne düşündüğünü, bir deistin veya bir hristiyanın ne hissettiğini iyi bilirim. bu yüzden kendimce bir şeyler düşünüp açıklayabiliyorum bu konu hakkında.
fakat dediğim gibi, ateizm bir yandan insanın rahatlamasını sağlarken diğer yandan çökmesine sebep oluyor. çökmeyeni yok mu? var elbette, çok insan var "tanrı yokmuş lan!" deyince rahatlayıp yok olmayı da, acıyı da kabullenecek. fakat ben de dahil pek çok insana ters geliyor bu. ve benim inancım bu dünyanın rezilliğinin kimsenin yanına kâr kalmayacağı yönünde. bu sebepten, her şeyin dengeleneceğine inanıyorum çünkü aksini saçma buluyorum. bu da beni her şeyin doğruluğa kavuşacağını inanmaya yöneltiyor. kendimce bu düşüncemi saçma bulmam, çünkü insanlık bana "hatalı" görünüyor. belki kimsenin eli yok bu işte, bu yüzden bu kadar hatalı ve iğrenç her şey. bilmiyorum. ama korkuyorum sözlük. dünyaya dinin hakim olmasından da, ateizmin hakim olmasından da korkuyorum. dinin yasakladığı şeyleri de yaptım ben. tam bir inançsızlık ve rahatlıkla, dindar insanların ölümüne korktukları şeyleri de yaptım. ve bu rahatlık bana huzur vermedi. ne yaptım ben? kumarhanede donuma kadar kayıp mı ettim? onunla bununla düşüp kalktım mı? hayır... rahatlayınca ipini koparan bir insan değildim hiçbir zaman, insanca yaşamayı denedim ama canımı sıktı. "siz anca tanrı'yla yola gelirsiniz zaten hede hödö" olayından da farklıydı. tanrı'nın olduğunu bilsem, bunları yine yapardım. yaparım. ama istemiyorum. çünkü bir yerden sonra insan bunalıyor. insanda bazı şeylerin değişmeyeceğine inanıyorum. az önce bahsettiğim acı ve ölüm eşiği mesela. bu da onun gibi benim gözümde. bu anlamda ateizmin kişiye tam bir rahatlık ve huzur getirmesini mümkün görmüyorum. bunu ne ateizm yapabilir, ne din yapabilir, ne müslüman yapabilir, ne de ateist yapabilir. insanların bunlarla ilgilenmek yerine kendilerini bir şekilde huzura kavuşturmaları ve ona göre yaşamaları gerek diye düşünüyorum. bunu tanrı'ya bağlamaya hiç gerek yok. seni ne mutlu ediyorsa öyle düşünürsün ve ona inanırsın. o kadar basit olsa keşke her şey.
tırsıyorum sözlük. intihar etmeyi düşünüyorum, tribimden, hasretimden değil, olup olmadığını görmek için. var olduğum süre içinde son görüp duyacağım mermiyse ya da düşeceğim boşluksa, benim için ilginç olur. bilemem. fakat "hacı yanlışlık var galiba ateş falan niye ki yani?" derken bulursam kendimi, o zaman yanacak olsam dahi halay çekerim lan.
niye? dindarını da, ateistini de sevemiyorum çünkü. evet insan düşünebilen bir hayvan. ve özellikle içinde bulunduğumuz yüzyılda, değişmeyeceğini düşündüğüm özelliklerinin üzerine yozlaşmanın da eklenmesiyle kudurmuş bir durumda. ben de buna dahilim elbette. ve tüm insanlığın bir şeylerin baskısından kurtulması halinde, doğru yolda devam edebileceğine inanmıyorum. tanrı, aile, mahalle... daha sayılamayacak onlarca baskı unsuru... bunların hepsi insanın üzerinden kalkarsa, insan boğuşamayacağı kadar büyük bir dünyanın ortasında yalnız kalacaktır bence. bu entryde ne anlattım ben? dünyanın bir fikirde birleşemeyeceğinden falan bahsettim. pek açık olmadı ama anafikir bu olsun. kendimce yazdım ettim.
farkında olmadan saygısızlık ettiğim bir inanç, kişi, durum varsa şimdiden özür diliyorum. böyle bir şey varsa mesaj atın, "şurası olmamış hocu keserim seni" deyin, gereken ayarı çekeyim entry-ül vahşete.
işte öyle be sözlük, canım sıkkın. kimisi ölümüne ateizmi savunup insanların inancıyla dalga geçiyor. kimisi ateiste canavar görmüş gibi bakıp onu yok etmek için elinden geleni yapıyor. bunu geçtim, bir adamın karısını, bir kadının kocasını aldatması bile dünya adına felakettir ulan benim için. bu rezilliğin olduğu dünyada rahat edemiyorum arkadaş. tanrı varsa alsın lan beni.
kelime olarak tanrisizlik anlami tasiyan ve mantigi aslinda tek anlasilir ve insandan insana degismeyen bir durum oldugu halde, butun toplumlarda var olan bir tanri inanci olmasindan dolayi insanlarin algilamasinda ve ifadelerinde farkililar olabilen bir olgudur. Temel olarak butun insanlar ateist dogar ve kisiligi olusmadan cevresi tarafindan bilinc altina islenmeye baslar.Fakat ateistlerin tanriya karsi gelmesi direk olarak ateist olmayabileceklerini gosterir. Soyle ki zaten olmayan bir seye karsi gelinmez.
Ateist olmak bas bas bagirip siz gercekleri gormuyorsunuz diye bas bas bagirmayi gerektirmez. Inananlara saygi gostermek, insan olarak zorunlulugudur. Fakat saygi duymak zorunda degildir.
Sadece Turkiye olmayarak genel olarak tanri inancinin olmayisi bir kaosa, siddete, ve sapkinliga yol acacagi dusuncesine kisisel olarak ne katilabiliyor ne de karsi olabiliyorum. Cunku cevrenizdeki bazi kesimlerden gordugunuz de uzere bazilarini kisitlayan din duvari bazilarinin da olasi davranislarini engelledigini dusunursek, herkesin ateist olmasinin insanlik icin iyi olup olmadigini bana gore belirsizdir.
Ayrica tanrinin varligi gerceklikle degil inancla ilgili bir durum olmasi de bunun bilimsel olmayip tamamen her insanin kendisini ilgilendirir. Yonlerdirmeler tabi ki olabilir fakat baski mantigin oturmadan, olgunun kabulune sebebiyet verebilir bu da kisinin dusunme yetisine darbe vurabilir
din değildir, dinsizlik hiç değildir. bana göre bir inanış da değildir, ancak dinler ve baskıcı insanlar yüzünden bir akım haline dönüşmüştür. bir de ateist olduğunu söyleyip de dinle meselesini hala bitirememiş insanlar vardır ki bence saçma ötesidir. şu din'de bu yanlış, bu inanışta şu sakat der dururlar. belki de kendilerine yapılan baskının bir sonucudur.
ateizm olmayanın tartışmasını yapmaması gereken müritlere sahip bir din gibidir gözümde. inanmıyorsan sorun kalmamıştır zaten, halen neyin mücadelesi bu?
not: ateist olduğu için baskı gören insanlar bu söylediklerimin dışında kalmaktadır.
bu üzüntü neden? eğer kavranması mümkün olmayan yasaların sosnuz boşluk içinde amaçsız olarak döndürüldüğü bir damla çamurun üstünde yaşayan boynu bükük hayvanlarsak, bu yaşamda direnmenin anlamı ne?.. bu yer yuvarlağının kabuğu üstünde, her gün, milyonlarca varlık doğmaktadır. bunlar, yeryüzünde, bir an gürültü edip yarın sırası gelince dağılacak olan başka milyonlara yerlerini bırakacaklardır. bu pek kısa görünüşün bir anlamı olabilir mi? hayır, hayatın anlamı yoktur. her ne pahasına olursa olsun, buna bir anlam bulmaya çalışmakla oyalananların düşlerinden kurtulmak bize, sükunun, gücün, özgürlüğün o olağanüstü duygusunu verebilir.
görüldüğü gibi ateizm hala bir kahramanlık, bir marifet sayılmaya devam etmektedir. roger martin du gard böylesine kahramanlardan biridir.
çok matah birşeymiş gibi gösterilmemesi gereken inançdır.tabi her inançta olduğu gibi bunuda trend şekline getiren vardır onlarında inşallah elleri kurusun, kurududa.
10 sene öncesine kadar yine bir düzeyi, kalitesi vardı. "ateistim" deyince "veaaav ilginç" diye tepki veriyordun. şimdi iyice ele ayağa düştü. gözlemlediğim kadarıyla liseli oranı % 60'lara kadar çıkmış durumda. (abartmıyorum) anlayacağınız yeni trend teizm. ateizm out teizm in.
insanların sadece sözlük anlamını bilip sürekli yaftaladığı inançdır.birinizde bi ateist'le konuşup onu anlamaya çalışıp sonra eleştirse ne güzel olacak dünya.
