allah'ın varlığını inkar etmek, kısaca var oluşun sebebini tek bir kişiye bağlamamak tüm canlıların ayrı bir yaratıcısı vardır, tüm evrenin kendi kendine doğal yollarlan oluştuğunu inancında olan kişiler
türkiye'de neredeyse varolmayan akımdır. bir kaç uç örnek dışında herkes ''islam karşıtı''dır. sorsan bir tane tanrı çürütmesi bilmezler. severler öyle ateisti.
inancın çok kişisel bir mesele olduğunu biliyorum. bu anlamda kalkıp kimseye sen neden inanıyorsun ya da sen neden şuna inanıyorsun demeye kimsenin hakkı yoktur. ama kendi inancımıza dayanak oluşturan temel noktaları açıklarsak belki bu anlamda arafta kalan arkadaşlara ufak bir yardımımız olur diye düşündüm. evet neden mi allah?
-inançlı insan huzurlu olur. hayatın ortasına adeta öylece fırlatılmış olduğumuz gerçeği sırtımızda ağır bir yüke dönüşür. zamanla hayatın anlamı, tümel değerlerin geçerliliği gibi ruhen insanı dayanılmaz ızdıraplara sürükleyecek soruların cevabı aranır. ama ne kadar ararsak arayalım net ve genel bir yargıya ulaşamayız. belki nietzsche kadar zeki biriyseniz ''tüm değer yargıların yıkımı'' gibi bir formül geliştirip tanrıyı öldürebilirsiniz. ama bu seferde tanrının cenazesi içinizde kalacaktır. ve sizi temin ederim o cenazeyi nietzsche bile söküp atamadı içinden
-elinizde bir yol haritası olur. hayattaki var oluşunuza mantıklı bir cevap verebildiğiniz için bilinmezliklerle dolu bir hayat yükünden kurtulursunuz. yapmanız gerekenler dini anlamda sıralarsak; insanlara iyi davranmak, namaz kılmak, kurbanını ve zekatını vermek... benzeri çokta zor olmayan ibadet şekilleridir.
-bilinmezliğin sonsuz bulantısından kurtulursunuz. birçok bilim adamının, filozofun hayatları boyunca baş etmeye çalıştığı çetin bir hastalıktır bulantı. hatta jean paul sartre sırf bulantı adından bir kitap yazmıştır bu konuda. hiçbir şeye inanmamak tüm ihtimalleri açık hale getirir. artık her şey mümkündür sizin için. çünkü ortada mutlak iradesi olan bir tanrı ve akabinde teslim olacağınız bir inanç yoktur. bu durumda hayatın bir simülasyon olmasından(oyun teorisi) tutunda bir çok noktaya kadar sürüyle ihtimal çıkar karşınıza. ve aklınız doğal(evrimsel) bir sebepten bunu tehlike arz eden bir durum olarak algılar. geriye midenizi alt üst eden ama bir türlü kusup kurtulamadığınız bir bulantı kalır.
-ölümle başa çıkmak kolay hale gelir. ölüm şüphesiz insanlık tarihinin en ölümcül hastalığıdır(hehe küçük bir espri yapalım dedik) ölümün ne olduğunu bile tam anlamamışken ölümden sonrası için ancak yavan tahminlerde bulunuyoruz. sonuç olarak ölüm çoğumuzu korkutan, köşeye sıkıştıran olaylardan birisidir. bu bilinmezliği inançsal anlamda bile olsa bir cevapla kapatmak insana huzur verir.
-bilincimiz dışa doğrudur. tüm duyularımız yakalamak üzere evrene açılır. kulak her sesi duymak, göz her rengi görmek ister. işte akılda tüm bunların toplamı olarak bilmek ister. kim olduğunu, amacının ne olduğunu veya evren üzerindeki mahiyetinin ne teşkil ettiğini... işte bunlara ancak bir din cevap verebilir.
-bilimin gerçekliği açıklamadaki yetersizliği. gerçekliğin özünde değişim/yenilenme yoktur. oysa bilim bu temelde ilerler. her teori ve hatta yasa yanlışlanabilir imkanını taşımak zorundadır. bu açıdan bilim ancak belli bir aralık dahilinde bize bir gerçek sunabilir. örneğin newton ve einstein arasında yalnızca 200 sene olmasına rağmen fizik anlayışları tamamen farklıdır. bu bağlamda bundan bir 200 sene sonra bugün ki fizik yasalarının değişmesi gayet olağandır.
-dünyada bu kadar kötülük oluşu. evet bence en önemli nedene geldik. özellikle son 2-3 asırdır dünya üzerinde geride kalan milyonlarca yıldan daha fazla katliam işlenmiş, savaşlar yapılmış ve canlılar katledilmiştir. bunu tikel yollarla(yasalar) çözmek ancak küçük suçlar için mümkün olur. onun dışında büyük devlet adamları(en bilindikler olarak hitler ve stalin) soykırımlar bile yapsalar onlara neredeyse kimse hesap soramaz. işte kötü insanların ceza alacaklarına inanmak kötülüklerle dolu bu dünyaya biraz daha umutla yaklaşmamızı sağlayabilir.
tabi inanç kadar kişisel bir mesele asla yargılanacak bir durum değildir. dediğim gibi arada kalanlar, tereddüt yaşayanlar belki inanmanın aslında ne kadar gerekli olduğunu görür.
negatif pozitif ateizm diye bizi bölmeye çalışanlar var.
mesela şöyle bir şey okudum adamlar diyor ki; kişilerin bazıları dini okuyup dine eleştiri getirerek ateist oluyorlar yani referansları bir şeyin yokluğu üzerine değil dinin mantıksızlığı üzerine oluyor. negatif sıfatını da bu yüzden yüklüyorlar.
pozitif ateistlere ise bunların dinle değil bizzat din dışı yorumlarla tanrıyı yok saydığını söylüyorlar. bunlara pozitif anlamı yüklemek niye?
bence gereksizdir, bir kişi dindar bir toplumda doğmuşsa tabi ki dine karşı eleştiri getirmesi normaldir. biz de isveçte doğsaydık din nedir bilmeseydik o halde tanrıyı direk olarak dinden bağımsız bir şekilde kabul etmezdik.
bu tanımlar saçmadır, sonuçta tanrının olduğuna dair öne sürülen ne varsa kendi gerçekliği içinde ona antitez oluşturur kişi ve dinden kaynaklı olması onu farklı bir konuma getiremez çünkü her ikisi de tanrının yokluğuna dair bir savunmadır.
bence de saçma oluyor bu durum.
ha saçmalık diyen birine musa nın denizi yarması çok mantıklı hatta bu kadar mantıklı dine inanmamak için hiçbir gerekçe yok denebilir.
ama zeus un yıldırım atması tabi ki gülünecek bir şeydir.
Ateizm aslen kilisede kutsanmaya karşı çıkmaktır. Kilisenin böyle bir yetkisi olmadığını söyleyenlere kilise bunların tanrısı yok yaftasını yapıştırmış, zamanla ateizm ve ateist kelimeleri tanrı tanımaz anlamını kazanmıştır.
islam- ateizm tartışması hem sınırlı hem de ortaya koyduğu argümanlar sadece islama ait değildir.
tanrıyı kanıtlamak için ortaya atılan argümanlar dinlerin tekelinde olmadığı gibi sadece bir dinin varlığına kanıt da olamazlar.
o yüzden ateizmi sadece islam karşıtlığı olarak göstermek fikri sınırlandırmaktır.
ateizm tanrıya karşıdır.
din- ateizm tartışması da yapılabilir ama dini hedef alıp tanrıyı yalanlamak saçmadır. dinler sınırlı bir alandır ve her dinin kendi tanrısal özellikleri vardır.
dini yalanlamak tanrıyı yalanlamak da değildir. ( bunlar çok farklıdır)
o yüzden a tanrısı, b tanrısı, c tanrısı gibi öznel hepsine ayrı ayrı cevap vereceğine, bizzat tanrının ne olduğunu tartışmak daha mantıklıdır.
yoksa kuran çok saçma kitap o halde tanrı yok gibi bir saçma mantığa doğru gideriz ki bu yanlış olur.
dinlerin doğruluğu veya yanlışlığı farklı bir şeydir, tanrının varlığı veya yokluğu farklı bir şeydir.
bu ikisini bir ayırmak lazım.
dinler yanlışsa o halde tanrı yoktur kimse diyemez. o yüzden fikri din karşıtlığına indirgemek saçmadır. hele hele sadece islamla sınırlandırmak daha da saçmadır.
ayrıca yaratılmadan bir şeyin var olamayacağı fikrini teistler ortaya atar ama iş tanrıya gelince çark ederler.
yaratılma yoksa yaratan da yoktur o yüzden ateistlerin bir şeyin kendi kendine oluştuğu veya başka bir şey tarafından oluştuğu gibi bir iddiası yoktur.
bunu teistler genelde anlamaz, eğer bunları tanrı yaratmadıysa kim yarattı diyecek kadar aptal olanları da vardır, hatta eğer tanrıyı kabul etmiyorsanız o halde maddeyi tanrı kabul ediyorsunuz diyeni bile gördüm.
nitekim teistler de bizle bu konuda aynı fikirdedir. onlara göre oluş bir tanrı için gerekli değildir, bu da oluş olmadan bir varlığı mümkün kılar.
ayrılılan nokta: onlar tanrıyı yaratmak için bir yaratılma uydurur sonra tanrı yaratılmamıştır der, ateistler ise yaratılma diye bir şey direk yoktur der ve tanrı diye bir şeyin olmasına gerek olmadığını söyler.
tartışmanın özü zaten varlıksaldır, yoksa kuranda muhammed neden bu kadar kadın almış o halde tanrı yok gibi bir mantık tanrının varlığı veya yokluğuyla ilgili bir tartışma değildir.
Tanrı ezeli diyor sonra onu soyuttan somut hale getiriyor. Madde ve enerji mevcut durumda termodinamik yasalarına göre yoktan var olamaz, yok da edilemez. Entropiye göre de tanrının varlığı muamma. Madde ve ezeli bağlantısını aklı sıra kurup işte materyalizm safsatası diyecek kadar da cahil.
bir inanç sistemi değildir, her inanmak bir inanç barındırmaz. inancın dinlerde kullandığı anlam çok farklıdır. dinler inancı uhrevileştirmek anlamında kullanıyor ve inanç bir nevi yüce bir şey oluyor.
oysa ateizm yüceliğe karşıdır ve yüceltilemeye de karşıdır.
babamın bana çukulata aldığına inanıyorum o halde bu da bir inanç demek kadar saçma bir şeydir ateizme inanç demek.
kutsiyete karşı bir şeye siz kutsallaştırmaya karşı olmayı kutsallaştırıyorsunuz derseniz gülünç olur.
ayrıca ateistler bir şeyi inkar etme üzerine değil kabul etmeme üzerine düşüncesini kurar. ortaya bir iddia atarsın ve bunu kabul eden veya etmeyen olur.
bide inanç bir yöntemdir ve temelinde gerçeğe ulaşmayı bir şeylere inanma üzerine alır, ateizm ise bilimle paralel gider ve kanıtlanmayan hiçbir şeyi kabul etmez.
ateizm teizme karşı bir düşünce biçimidir ve teizmin kapsadığı şeyleri kapsamak zorunda değildir.
bir şeyin olduğuna inanmıyorsan o halde olmadığına inanıyorsun bu da inanç demek saçma.
o zaman bir şeyin olmadığı inançsızlık siz de bir şeyin olmadığını inkar ediyorsunuz ve siz de inançsız oluyorsunuz.
dolayısıyla dinler ve tanrı düşüncesini hedef alan herkes inançsızıdr. ( bide böyle düşünelim)
türkiyedeki karşılığının salt islam düşmanlığı olması ilkin batıda da ateistlerin öncelikli olarak hristiyanlığı nazara almaları cinsinden bir durumdur. içinde yetiştiği kültüre biraz daha aşina olmalarından kaynaklanıyor haliyle.
ikinci konu ise ekşi sözlükten hareketle bunu saptamak kolay olacaktır ki bir çoğu ya gerçekten cahil ya da adalet duygusunu yitirecek kadar tarafgir bir şeylere.
en azından celal şengör kadar kaliteli olanına çok ama çok az rastladım. müslümanımız gibi ateistimizde de iş yok galiba.
