şu yaşıma kadar bir tanrının varlığına dair beni ikna edecek bir emare görmedim, hissetmedim. ama bu halimle her şeyin bir yaratıcısı olduğuna inanmak ve "tanrı vardır" demek bana çok saçma geliyorsa da, "tanrı yoktur" diye bir iddiada bulunmak ondan çok daha saçma geliyor.
bu yüzden kendime de bir "ateist" diyebilir miyim onu bilmiyorum. çünkü bu adamlar fazla iddialı, her boku biliyorlar. konu sadece tanrı, ruh, cennet, kutsal kitap vs... gibi metafizik konularda kalmıyor ki; siyasette, sanatta her şeyde bir fikirleri var, kafaları da zehir gibi çalışıyor maşallah, daha "ben o işten anlamam abi" diyen birini görmedim.
gayri müslimlerin yaşadığı bir ülkede ateist olmak nasıl bir şeydir bilemem. lakin, müslüman bir ülkede ateist olmak için öncelikle çok şeyi bilmek gerekir, onunda ötesinde aşmak gerekir. Alevi cenahtan çıkan ateistlerin işi biraz daha kolay. yapısal olarak geçiş zorlanması yaşanmamaktadır. fakat sünni cenahtan çıkan ateistler okumak, öğrenmek ve içselleştirerek süreçlerini tamamlamak zorunda oldukları için biraz daha genel kültür zenginidirler. sünni inanç kalıplarını, günlük yaşam tabularını kırmak güçlü bir irade ve birikim gerektirir. müslüman bir ülkede salyangoz satmanın zorluğunu da en iyi onlar bilirler. bilmek zorunluluğu itici motor gücü gibidir. haliyle daha fazla sorgulama, daha fazla bağımsız düşünebilme, ortalama toplumsal etkilerden daha çabuk kurtulabilme yeteneği geliştirirler. yine de boş konuşan yokmudur? - elbette vardır. ama, istisnalar kaideyi bozmaz düşüncesindeyim. amaçsız oldukları savlarına hiç katılmıyorum. ayrıca bir çokları da dini konularda yine bir çok haybeciden yetkindirler. çünkü; birileri için tabu olan konular onlar için tabu olmaktan çıkınca farklı okumalar geliştirebilmektedirler.
var olanı kabul etmek inkar etmekten daha kolaydır. bu yüzden inanan çok ta fazla araştırmaz. ki araştırıp sorgulayanıda kınar. ama var olana yok diyebilmek için emin olmak lazım gelir, ispat ister. bu yüzden okuyorlar efenim. iyi de yapıyorlar.
