ne hikmetse bütün arkadaşlarının annesi bakımlı olan ve kırmızı oje süren yazar kişisinin yeni s.çtığı, dumanı hala üstünde tüten başlığına konu olmuş olan ibretlik olaylardır...
bir gun yolda ateist ateist yuruyordum, bagdat'tan gecerken musluman din kardeslerinin bir birlerine bombalar yagdirdiklarini gordum kactim hemen, sonra kendimi orta cag anadolu topraklarinda buldum, sag tarafimda haclilar sol tarafimda muslumanlar, kiliclarini, oklarini hazirlamislar, oldurmeye ant icmisler, durunamadim, ordan da kactim kendimi nazi almanya'sinda buldum, milyonlarca yahudi'nin katledilisine tanik oldum, icim daraldi uzaklastim hemen afrika'daydim, cin'deydim, hindistan'daydim insanlarin din icin birbirlerini katlettiklerini gordum durdum, agladim.. kahrolasica bir ateistim ki oldurecek, dusmanim olacak kimsem yok diye dusunurken agzima bant cekildi, dusuncelerime zincir vuruldu, kafama tas atildi, coktan olmustum, ama kafam rahatlamisti.
allah' a ibadet edip onun egosunu tatmin etmediği için, yine aynı bağışlayıcı allah tarafından cehennemde viyaklayarak derisi kanına yapışana kadar cayır cayır yanmak.
gereksiz bir başlıktır efendim. her insan yaşamında kaza yaşayabilir veya yaşamı çok hazin bir sonla bitebilir. bunu inanca dayandırmak çok yanlıştır. masum olan kimse böyle kötü olayları yaşamasın hak eden herkes mutlu mesut bir hayat sürsün. (bkz: hepimiz kardeşiz)
