zamanında agnostiktim. inanmanın ya da inanmamanın bir seçim olduğunu, tamamen inançla ilgili olduğunu kavradığımda seçim yapmanın anlamsızlaşmasındandı bu. belli bir süre önce inanmayı "seçtim". inanmadığımda düşüncemi destekleyecek bir sürü teori ve düşünce vardı. inandığımda da bu inancımı destekleyecek sürüyle done buluyorum. herhangi bir seçim yapmadığımda da oldukça mantıklıydı. inanmayan kişiler için önemli olan, aslında öncelikle idealist olmaları sanıyorum. ne zaman ki idealizmden, huzur ve mutluluk ilkesine döndüm işte o zaman inanmaya başladım ve gerçekten daha huzurlu oldum.
inanç seçimdir, seçim inançtır. nasıl daha iyi hissediyorsan öyle ol.
