iyilik denilen kavram aslında empatiden gelir. empati yeteneği belirgin olarak biz insanoğlu ve primatlarda mevcuttur.
empati; merhameti doğurur. merhamet de ahlak ve etiğin temelidir.
misal dindar bir insan; menfaatleri uğruna, kötülük olarak adlandırabilcek bir takım eylemlerde bulanabilir. sonrasında allah'a dua ederek, günahlarından arınmayı amaçlayabilir.
ateist bir insan ise; nasılsa yaratıcı yok, cennet ve cehennemde yok. saldım çayıra mevlam kayıra takılabilir.
bugüne kadar ki gözlemlerim neticesinde; dogmadan arınmış insanlar, dindarlardan daha karakterli insanlar. lakin, hayatımda gördüğüm en saf, en temiz ve aşmış kişi bir müslüman.
sonuç olarak, bu durum tamamen görecelidir. aile eğitimini iyi almış, çevresi efendi insanlarla dolu olan bir ateist, topluma ve kendisine ciddi yararları dokunur. tam tersi olan bir ateist ise, şahsımca dindardan daha tehlikelidir.
dinci ateist degil bu isler. boyle olmaz ben ne dinciler gordum ustu minare alti kerhane ne ateistler gordum yolda gordugu kopege su iciren. müslümanlık insanın için de olacak.
dindarlar kendilerini hep iyi göstermeye çalışır iyisi vardır kötüsü vardır. ateistler kendini olduğu gibi gösterir iyisi vardır kötüsü vardır. yani kişide biter.
beyinleri kurcalayan bir sorunsal, tanrı tanrımazlar mı daha iyi insanlardır, yoksa tanrı inancı olan dinciler mi daha iyi insandır. insanlık din inancıyla ölçülür mü.
