bir öğrencinin verdiği cevapla tüm ateistleri göt edebileceğini zannedenleri güldüren "diyalog"lardır.
genelde saygı kuralları çerçevesinde, karşılıklı konuşma, bilgi alışverişinde bulunma şeklinde olur. olmalıdır. neye inandığını, tanrı'nın yokluğunu neye dayandırdığını açıklayabilen bir ateist ile donanımlı, bilgili, insanlara nasıl davranması gerektiğini bilen bir din öğretmeni gayet rahat anlaşır, güzelce konuşur, fikir alışverişinde bulunur.
bu diyaloglar ateist öğrenciler için önemlidir. kendileri muhteremlerin gözünde "kâfir" olmayı göze alarak hocalarına akıllarına takılanları sorarlar, hocalarından görebilecekleri tepkilerin sonucunu düşünmeden efendi efendi konuşurlar. hocaları da zaten biraz dinini biliyorsa, çıkıp sen şöylesin böylesin diye saymayacaktır.
velhasıl kelam, bir tarafın sorusuyla, diğer tarafın cevabıyla oluşur. bir anlamda inanç eğitimidir. gülmek yerine iyi takip edip bir şeyler öğrenmekte, farklı fikirleri değerlendirmekte fayda var.
öğrenci eğerki bana kanıtla diyorsa varlığını din hocası kanıtlamak zorundadır.diğer bakış açısı ile öğrenci var olduğuna inanmadığı kavramları ortaya atarak bir de onların oladığını kanıtlamak zorunda kalacaktır birşeyin var olduğunu din hocası iddaa ediyorsa kanıtlamak da hocaya düşmektedir.
müslümanların ileri derece de keyf aldığı diyaloglardır ve hep din hocası kazanır, çünkü inananlar tarafından yazılmıştır. oysa doğal gelişimi şöyle olmalıdır.
din hocası: ...madem allah yok diyorsun olmadığını kanıtla.
öğrenci: hocam iddia sahibi kanıtlamak zorundadır her zaman, islam hukukunda da bu böyledir, genel hukuk kuralıda böyledir. şimdi ben size ibnesiniz desem bunu ben ispat etmek zorundayım, size ibne olmadığınızı ispat edin diyebilir miyim? diyemem.
