gerçekten ateistse kişi, gerçekten kalben çekmişse fişi helal olsundur. lakin hatunlar gözünde gizemli ateist imajı yaratmak için bir kaç ateist sorusu ezberleyip geziniyorsa ortalıklarda yazıklar olsundur.
edit: lan bu arada ne diyorum ben ya helal olsa ne, olmasa ne?
genelde ülkemizde ergenlik döneminde gençlerimizin ''aykırılık'' başlığını benimselemerinden dolayı kendilerini içinde gördükleri mensup. bunlar başları sıkıştıgında ''allhım nolur'' der, '' çıkar yol bulamayınca ''bismillahimrahhamirrahim'' derler.
tanrının varlığını reddetmektir. varlığın başlangıcını, öncesini ya da herhangi bir olağanüstü olanı reddetmektedir. varlığın var olmasını açıklayan tek mantıklı yol olan varlıkötesini, bir mantık olmadan yoksaymaktır. bir dinin olamayacağı inancı değildir*. bilinilmezlik ilkesi ile elde edilmiş bir çıkarım* da değildir. direkt olarak reddetmektedir.
bir matematik denkleminde, elinizde bilinmeyenler varsa bile yine de sınırlı bir çözüm kümesi elde edersiniz. ancak ateizmin amacı zaten bu sınırların dışında olmaktır. işte bu yüzden kendi başına bir paradokstur aslında.
dusunen insanin tercihidir. nasil ki her inanan, kendi vicdaninda, mantiginda, tartip bicip inanmaya karar verdiyse; tarif edilenlere supheyle bakip, bunlara inanmayanlar* da olabilir. 3. sahislarin kaderi icin o narin bunyeleri fazla yormamak gerekir. bos ver abicim. sen inaniyor musun? ohh, ne guzel... dunyanin en kutlu insani sensin. yorma gerisine kafani...
geçti bunun modası.rahat bir yüz ikiyüz sene evvel karşı durulmaz bir fulya halinde neredeyse her mürekkep yalayan ateist olurken, artık hem batıda hem doğuda ateizmin ilim çevrelerinde popularitesi düşmekte.her coğrafyada havas takımı inançlı ve dindar kimseler arasından bolca çıkmaya başladı.
zor iştir ateist olmak. ölene kadar açıklama yapmakla geçirir hayatını insanlara. su nasıl bulunduğu kabın şeklini almaya mecbursa atesist de öyledir. benimsediği ideolojinin etine bürünmek, ve her an öyle olmak zorundadır. inşallah, bile dememek zorundadır, halbuki umarım kelimesinin eş anlamlısıdır değil mi? o bir nevi. ama ateist, şematik yaşadığı için her şey bir sembole dönüşür hayatında. ve çevre baskısı ne kadar çok arttıkça insan -biraz da inadına- daha çok ateistleşir. bulunduğu topluma ait olmadığını ve bunu ifade etmenin en iyi yolunun da allaha inanmamaktan, ve ona inananları bayağı görmekten geçtiğini sanar. halbuki din ve allah hayatımızın en kişisel başkalarını ilgilendirmeyen kavramıdır. tuvalette geçirdimiz dakikalar, başkaları için ne kadar önemsiz sadece bizi ilgilendiren bir şeyse bu da öyle bir şey olmalıdır. inanan bir gördükçe ateist devamlı içinden güler, yobaz der. aykırılığın çağdaşlık olduğunu sanarak. medeniyetin tanrısızlıktan geçtiğini düşünür.
zor iştir dediğim gibi ateist olmak, olabilir insan pek tabi ateist. ama ateistliğinin derecesini kanıtlamak için inananları yargılama, bayağı görme hakkına sahip değildir. ne inananlar kanıksayabilir tanrısızlığı ne de inanmayanlar kanıksayabilir inanmayı, günlük hayatın o şekilde nasıl geçtiğini. ama insanın en usta olduğu konudur, yargılamak. kanıksamasa bile...
çeşitleri olan bir durumdur.
-inanmamaya iman etmektir.
-farklı olmak.
-ortama uymaktır.
-tabiata bakmamak yaratanı düşünememektir
-yobazlar * yüzünden nefret etmek ve bu nefret yüzünden cevrenin tepkisiyle inat ederek ateist olmak.
daha çok sebebi var. ama gözünü kapayan kendine gece yapar.
her inanca olduğu gibi bu inanca (veya inanmamaya mı deseydim) saygı duymamızı gerektiren kavram. hafif cahil bir arkadaşımla konuşurken çok ilginç bir bakış açısı getirmiştir ateist olmaya. konuşma şöyle:
+ abi ben ateistim.
- hadi ya neden daha önce söylemedin?
+abi ne gerek var ki zaten bu ülkedeki çoğu kişi ateist. sen değil misin yoksa?
- yok abi değilim. ben müslümanım.
+ ne alakası var olum bunun dinle?
- neyle olcak ki. abi ateizm ne demek?
+ abi atalarını seven, onların yaptığını takip eden ve onları taklit eden değil mi?
- ohaaaa!!! yok artık. abi mümkünse bir daha görüşmeyelim.
ateist kolaycı değildir, maneviyata ihliyacı olduğu an tanrıya sığınmaz, insani sermayenin değerlerine sığınır, insana inanır, dogmaların etkisi altında kalmaz, ateist için kabede, tanrıda insandır, insandan korkmaz, sadece saygı duyar, bu yüzden birey olabilme şansına sahiptir. tanrı ve din adına katledecek düşmanı yoktur, ne yapacaksa insanlık düşüncesi için yapar, onun korkuları bir inananın korkularından daha yücedir. evrenin bu mükemmeliğini en son bağlayacağı şey tanrıdır, ki tanrıya biçilen yüceliğin evreni bu hale sokabilmek konusunda yetersiz kalacağını bilir. ve bilir ki yapılabilecek en saçma tartışma inanmayan bir insana tanrı düşüncesini aşılamaya çalışmaktır, yada inanan bir insanı tanrı düşüncesinden saptırmaya çalışmak.
ne ararsan kendinde ara
kudüste, mekkede, hacda değil...
ateist kendi içindeki gömüyü arar ve evrensel iyinin ne anlama geldiğini bilir, zira onun dini normları yoktur, insanlık normları vardır. din insanı araç olarak görüp araçlaştırma etrkinliğinden ibaretken, ateizm insanı amaç olarak görüp amaçlandırma etkinliğidir.
genellikle pozitif bilimler ile ilgilenen, evrendeki nedenselliği görmüş, bu nedenle ödül veya ceza veren bir tanrının absürdlüğünü anlamış insanın sonunda varacağı sonuç. elbette bu söylediklerim sonucu cezalandırmayan bir tanrıya inanan deistler de olmuştur albert einstein gibi. ama einstein ateistlere hiçbir zaman inanmadığınız için cehenneme gideceksiniz dememiştir.
sonuç olarak bir müslüman bu ödül ve ceza kavramını rasyonelleştirmek için nedenselliği reddetmek zorunda kalır. bu nedenle de pozitif bilimleri algılayamaz. sonunda da gördüğümüz gibi islam dünyası geri kalır. elbette bunu anlayabilmek için onlarca kitap, yüzlerce deneyim yaşamak gerekir. hepsini burada bir anda anlatmam zor.
ergenlik bunalımıyla başlar. çevreye duyulan tepkiyle gelişir. okuyarak, öğrenerek temellendirilir. %100 birikim göstergesi değildir bu yüzden. ammavelakin anadan babadan gelme olmadığı içi pek kıymetlidir. emek ister.
