üçüncü ve en zor adım, korkuyu yenmek. bu korku yenildikten sonra geriye dönüş yoktur. (çocukluktan itibaren anlatılan allah şöyledir böyledir çok büyüktür çarpar böyle yapar falan)
dördüncü adım, deist olmak.
beşinci adım, tebrikler kitapsız allahsız bi ateistsiniz.
Herhangi bir dine mensup olanları bilmem fakat çekirdek ailenizin hepsi ateist ise müslüman bir ülkede etrafınızda o kadar insan inanıyorken ister istemez sorgulamaya başlarsınız.
"Ailem dini kabul etmiyorken neden bu kadar insan inanıyor" işte bu soruları zamanla kafaya takmaya araştırmaya etrafınızdakilere sorup öğrenmeye başlarsınız, neyse ki ailem hiçbir zaman "ne biçim soru bunlar" "büyünce öğrenirsin" gibi saçma yanıtlar vermeyip cevapladılar, sonrasında fark ettim ki zaten inanmadığım tanrının neden varolamayacağını bunun ispatının olmadığını insanların inanmaya şartlandıklarını fark etmeye başladım. Sonuçta çok az insan ailesinin dininden vazgeçebilir veya vazgeçtiği halde bunu ailesine açıklayabilir.
ateist olma sureci, herhangi bir dine mensup olan bir insanin o dinden cikarak dine olan inancini yitirme surecidir. bir anda olan birsey degildir, ateist olmak icin cok uzun bir surec gerekir. cok okumak ve arastirmak bu sureci hizlandirabildigi gibi, yavaşlatabilir. ilk olarak ateistlik diye birsey oldugunu duyar insan ve ogrenmeyi seven bir insan ise ateizmin ne oldugunu arastirmaya baslar. en başlarda mantiksiz gelir, bunlari ogrendigi icin bile icinde korku oluşur. eger kişi korkularına kapılırsa araştırmaktan vazgecer ve dini bütün bir insan olarak yaşamaya devam eder. eğer korkularının üstüne gider ve bunlarla başa çıkmayı başarabilirse, ateizmi daha derinlemesine araştırmaya başlar. bir sonra ki aşama ise, ateizmde mantık aramak ve kendi bilgileriyle karşılaştırmaktır. bu süreç boyunca insan sorgulamayı öğrenir. çeşitli kitaplardan ve bilgi kaynaklarından yararlanarak doğru bilgiye ulaşmaya ulaşmaya çalışır. bu süreçte kişi hale dini bütün bir insandır, henüz dine olan inancını yitirmemiştir. diğer aşamada insan edindiği bilgileri ölçüp tartar ve yavaş yavaş çevresindeki insanlar ile bu bilgileri paylaşmaya başlar. çevresindeki insanların vereceği tepkiler çok önemlidir bu noktada çünkü, insan o an kendi bilgileri dişında tutanacak dal arama sürecindedir. çevresi tarafından dışlanmaya başlar insan yavaş yavaş, insanlar içlerinden allahim sen nasıl biliyorsan öyle yap demeye başlarlar. eger kişi çevresinin etkisi altında kalıp, sorgulamaktan vazgeçerse dini bütün bir insan olarak yaşamaya devam eder. bir diğer açıdan ise; eğer kişi çevresindeki insanları önemsemez ve saf, gerçek, bilgiyi aramaya devam ederse artık o sorgulamaya başlamış bir dindardır. çevresindeki insanlardan kafir, atayız, satanik, puşt .. vs. tepkiler almaya başlamıştır. bir sonra ki aşamada kişi sorguladıkça dinden uzaklaşmaya başlamıştır ve ilk olarak neden din ? diye sormaya başlar kendine ve sonra şu şekilde devam eder neden bir çok peygamber, neden bir çok din, neden allah ? bu sorulara bir şekilde cevap aramak artık kişinin tek işi olmuştur. geceleri uyuyamamaya başlamıştır. tanıdığı din ile ilgilenen kişilere sorular sormaya başlar, muhtemelen bir kalk git, dinden çıkaracaksın beni / sorgulanmaz böyle şeyler / bu dediklerin kutsal kitapta yazıyordu gibi laflar duyar. bir sonraki süreçte , kafasındaki sorulara cevap buldukça değişim sürecinin içine girer. bu süreçte peygamberlere olan inancını kaybeder ve dolayısıyla kutsal kitap ile dinlerede. inancını kaybetmesi yıllar bile sürebilir. ve şu an artık bir deisttir. deizme inanan bir birey haline gelmiştir kişi. bir sonraki aşamada kişi deizmi sorgulamaya başlar. burada artık aklında tek asıl soru vardır. tanrı var mı ? asıl zor süreç budur. evrenin bir yaratıcı olmadan varolduğuna inanma sürecidir bu. bu süreçte kişi daha çok okumaya ve araştırmaya başlar. artık o evreni sorgulayan bir deisttir. evrenin oluşumu hakkında sayısız bilgi edinmiş ve ayaklı kütüphane haline gelmiştir artık. şu anda tek sorunu vardır , öğrendiklerinin tatmin edici olması veya olmaması. eğer öğrendikleri tatmin edici bulmaz ise, bir deist olarak yaşamına ve araştırmaya devam eder. eğer öğrendiklerini tatmin edici buldu ise, o artık bir ateisttir. bundan sonraki aşama en zor aşamadır. bir ateist olarak yaşamına devam etmeye başlar, çevresindeki ateist olmayan insanlardan tek farkı cesaretini toplayıp tabularını bilgi edinme araştırma ve öğrenme yoluyla yıkmış olmasıdır. ateist insan, dindar insanı cahil olarak görmeye başlar artık fakat çevresinde ki insanlar onu kedi kesen, ayin yapan, kan içen, her gece en az 3 kadın/erkek ile sex yapan, insanları dinden çıkarıp para kazanan tüccar, uyuşturucu bağımlısı ..vs olarak görmeye başlarlar. son aşama ise ateist olarak insanlarla başa çıkmaya çalışma aşamasıdır. en korkunç süreç budur. bu süreçte ateist insan kendine yeni çevre edinmeye başlar, kendi gibi olan bireylerle arkadaşlık kurmak isterler. artık o dinlere peygamberlere ve tanrıya inanmayan ateist bir bireydir.
etrafınızda olup bitenle olacak bir şey olmayan süreçtir. okuyup bilen herkes hayatta bazı şeylerin saçma olup olmadığını ortalama zekaya sahip ise eğer bilebilecek durumda olacağından başından beri hakim olacağı süreçtir.
eğer dindar bir çevrede yaşıyorsanız ve hayatınız boyunca dini öğretileri duyarak büyütülmüşseniz, beraberinde bunalımı, sancıyı, buhranı, boşluğu getirecektir. süreci tamamladığınızda bir nevi kırmızı hapı alıp matrix'ten çıkarsınız. gerçekten kolay değildir, cesaret ister. ama samimiyseniz sonunda ne olur söyleyeyim mi; özgür kalırsınız...
lise 2 ye geçtiğim yazdı, denizden yeni gelmiştik eve. tekrar anneannemgilin yanına, izmir e gidecektik.
ben yalnız kalmak istiyorum dedim ve uzun uzun ikna çabalarım sonuç verdi, biraz para bırakıp gittiler. evde yalnız kalmıştım.
pek fazla (aslında hiç) arkadaşım olmadığından, tüm dünyam odamla sınırlanmıştı. (tualet bi de)
babam aslında felsefeci olduğundan, odam kütüphaneye benziyordu. kitap okuma alışkanlığımı babamdan aldım sanırım.
sürekli kitap okuyordum yatağın yanında. yanında, çünkü içinde okuyunca çabuk uykum geliyordu bende yere bağdaş kurup kitap okuyordum.
aradan saatler geçiyor ve ben sadece tualete gitmek için kalkıyordum. müzik dinleyerek okuyordum bazen.
sıcaklık bastığında, uykum geldiğinde yanımda bulunan içi buzlu su dolu şişeyi kafamdan aşağı deviriyordum. bu sayede günde bir kaç saatlik uykuyla okudum durdum.
üçüncü günün sonunda, karşımda bulunan duvara dik dik, saatlerce baktığımı farkettim, delirdiğimi düşündüm ilk. sonra düşünmenin ne kadar zevkli olduğunu yeniden hatırladım. ben de düşünmeye başladım.
keşif üstüne keşif yaptım zihnimde. teori üstüne teori ürettim. odamda ileri geri volta atıyor, kendi kendime konuşuyor bazen gülme krizlerine giriyordum.
aklımda paradokslar kuruyor, çıkış noktaları arıyordum.
okuyacak romanım kalmayınca, salondaki babamın siyah, büyük kitaplığına yöneldim. elime geçen bütün felsefe kitaplarını okudum ve aradan
bir ay geçmişti.
zaten tanrıyla ilgili şüphelerim vardı liseye geçtiğim yıldan beri. bu şüpheler gittikçe arttı.
bir ay boyunca kitap okumuştum, belki toplamda 5 gün uykuyla. ondan öncede hep okurdum, ama o bir ay gerçekten abartmıştım.
dışarı hiç çıkmıyordum, koridorun sonuna bile anca sipariş ettiğim lahmacunlar gelince gidiyordum.
oturduğum yerden sallanıyor, deli gibi açılmış gözlerimle belirsiz bir yere odaklanıyordum. saçlarım uzun ve karmakarışıktı, annemler iki hafta sonra geleceklerdi.
kur-an meali okumaya başladım sonra. kitabı bitirdiğimde içimdeki şüpheler beni boğmaya başlamıştı artık.
hiç kimse için, yıllarca beynine kazınmış dogmalardan kurtulmak kolay değildir, benim içinde öyle oldu. duygularımı bir kenara bırakıp günlerce mantık yürütmüştüm. sivrisineklerin uçuş yörüngelerinden, tanrıya kadar her şeyi düşünüyordum, etkin bir biçimde, sorguladığımın farkına vararak sorgulamaya başlamıştım.
uzun lafın kısası, annemler eve geldiğinde ben, günlerce süren düşünme süreci, sorgulama, delirme sürecinin ardından çoktan tanrıyı reddetmiştim.
içimdeki tanrıyı öldürene kadar kaç kere öldüm bir ben bilirim.
şimdi size kendi kısacık inanç hikayemi anlatacağım:
ben genç ve toy bir mümin çocuktum. allahtan korkardım ve onu severdim. çocukluğum boyunca allahla yaşadım diyebilirim. bazı yıllar beş vakit namazımı da kıldım. ramazan orucumu da aksatmadan tuttum.
sonra ben kuranla tanıştım. ama bununla kalmadım. incille, tevratla, budist yazılarla da tanıştım. birçok dini kaynak okudum. ve fark ettim ki tüm dinlerde eksik olan bir şeyler var. o da gerçek bir tanrı.
bu mesele kafamı yaklaşık olarak 1-2 yıl kurcaladı. tanrı, benim çocukluğumdan beri tanıdığım tanrı, nasıl olurdu da bu kadar yanlış anlatılırdı. cennet nasıl da kötü olsa bile inanan insanların eline bırakılabilirdi. cehennem neden iyi olduğu halde inanmayan insanlarla doluydu.
bu düşünceler ışığında önce deist oldum. sonra da gerçek bir tanrının ''eğer var ise'' dünyayı yarattıktan sonra başıboş bırakmasının imkansız olduğunu düşünüp (dünyanın başıboş olduğunun farkındaydım) ateist oldum.
Bu süreç çok basit başlar fakat çok zor tamamlanır. Tek sorudur; Acaba?
insan beynine matkaplarla çivilenmiş yalanları yavaş yavaş sökmeye bu soruyla başlar, tabi cüret edebilirse. Öyledir ki, öyle korkutulmuş, öyle alıştırılmışızdır ki çoğunun aklının ucundan geçmez. Hem neden geçsin ki? Öldükten sonra yaşamakla kalmayacak dünyada yaşayamadığı tüm güzellikleri ve her istediğini ibadet ederek orada yaşayacak. Vaadler çok güzel ve bu vaadlerin istediği şeyler çok basit, bir koyup 1000 almak gibi. Hem toplum içinde de saygı görüyorsun, mücadele falan hiç bir şey yok. Yat secdeye eyvallah çeksinler, mis. Ama bir gün, bir gün olurda "Acaba?" diyebilirsen hayatın değişecektir, gerçeklerin peşinden gitmeye başlayacağın o gün yüzleşeceğin çok fazla yalan olacak. Alıştır kendini.*
Uzaklardan gelen not: Ateizm tüm dinleri hedef alır, sadece müslümanlığı değil!
yüksek egoya sahip ol ama öyle yüksek ego ki: "sırf egona hakim olan bir gücü kabul etmemek için, evrimin bile bir tesadüf olabileceğine, kuran ın insan eliyle yazılmış olabileceğine inan hatta bunları canın pahasına savun." işte bu kadar basit.
kuran okunur. din üzerine bir süre düşünülür. ya varsa anlayışı terkedilip, olan tanrı buysa ve beni yakacaksa buyursun yaksın anlayışına terfi edilir. insan aklını kullanmayı öğrenir. sonrasında beyinsiz şakirtlere çok gülünür.
