ateist abi* ile dindar kardeş* arasında yaşananları anlattığımız bu entarinin yaşanmışlığı vardır.
aa- naber lan allahcı.
dk- abi deme öyle, bak tevbe et allah var.
aa- hani lan nerde allah? burda mı? ben şimdi senin kolunu kırsam kurtaracak mı seni? *
dk- * allah yoksa kulu var!
aa- hahay ramazan gelmiş o kim?
dk- dalga geçme arkadaşım günah
aa- kusura bakma ben oruç tutacağıma kaybettimde tutamıyorum o yüzden
dk- merak etme öbür tarafta sırattan geçerken seni kimse tutamıcak
aa- sırat ne lan
dk- gidince göreceksin hiç merak etme
aa- neyi
dk- cehennemin dibini.
bu kadar mı kıt la ufkunuz. ortalama bir ateist cümlesi bile yazamamışlar amk.
konuya dönersek, 15 yıla yakın bir zaman önce ateizmi benimsedim ve bunu ilk kardeşime ifade ettim. korktu, benim için günlerde uyumadan önce dua etti tanrısına. beni affetmesini diledi. tabi bunu ben uyuduktan sonra yapıyordu. daha doğrusu o beni uyuyor sanıyordu. zaman içinde bundan vazgeçti. ancak ben tanrı ve din ile ilgili konuşurken "allahım affet abimi de beni de " der ve giderdi yanımdan.
şu an o hala bir tanrı inancına sahip bense hâlâ ateistim. ve birbirimizi haddinden fazla severiz.
şimdi şöyle bir hayal edelim. durum ya tam tersi olsaydı? ya ben dindar olsaydım da benden 4 yaş küçük kardeşim ateist? hani hoşgörü filan diyorsunuz ya. hah işte biraz daha düğünün bakim o hoşgörünün asıl sahipleri kimler.
