hadise şöyle gerçekleşti;
okul bahçesinde futbol oynayan çocukları izliyorum, içimde baharın tatlı ürpertisi.
çocuklar da nasıl sevimli, her biri püskevit yemiş gibi koşuyorlar.
derken, biri topa yükseklik kazandırdı (o da ne demekse!), top dooğru atatürk büstüne doğru süzüldü. gözlerimi toptan ayırmadan izliyorum pozisyonu, derken top atatürk'ün kafaya çarpıp kaleye yöneldi. kaleci kalesinde dikkatli ama, kafa vuruşu da ulu önderden gelmiş yani boru mu?
kaleci çocuğun gözlerindeki hüzne şahit oldum o an.
öyle bir ikilemde kalmak ki, kendini antik yunan trajedyalarındaki kahraman gibi hissetmek...
tam da buydu çocuğun hissiyatı. (top hâlâ süzülüyor bu arada)
bir yanda futbol etiğine uygun davranıp, ani bir refleksle olası gole engel olup takımına maçı kazandırmak,öte yanda ata'sının atabileceği tek gole engel olup ömür boyu bunun vicdan azabını yaşamak. yürek nasıl dayansın?
bakamadım...
karşı tarafın "ggoooollll gogogooooolll" nidalarını duyunca anladım ki atatürk ilk golünü o bedbaht çocuğa atmış.
ayrıldım ordan, yan taraftaki inşaatı izlemeye gittim.
