ozlemek ironik belki benim icin. gormedigin kisiyi ozlemek zor olsa gerek herkese. peki kalanlar, idealleri, ilkeleri, inkilaplari, o nun zamaninda yasanmis duzen, saygi, birlik beraberlik, akillara zarar yukselis, sanayilesme, buyume, kulturel patlama, fotograflarda gordugumuz kadariyla bayanlardaki zerafet, genclerin, ogrencilerin gozundeki ates, halkin hepsinin guvenecegi arkasini dayayacagi bir dagin olmasi, bir basogretmen in varligi, baskomutan in verdigi cesaret...
iste bunlar ozletiyor ataturk u. yoksa kimse mavi gozlerine, sari saclarina duydugu hasreti soylemiyor ozledim diyerek. halk olarak arkamizi dayayacagimiz lideri ariyoruz . seni ve devrimlerini ozluyoruz.
insan niye özler?
kişinin hissettiği uzaklık ve bunun getirdiği eksikliktir özlem duymasını sağlayan...
ve evet, ben mustafa kemal i her zerremde özlüyorum. baktığım her yerde o'ndan uzaklara düştüğümüzü gördükçe; o'nun fikrinden, o'nun düşüncesinden, o'nun idealinden, o'nun insan gibi insanlığından ne derece uzak olduğumuzu gördükçe; daha da acısı çoğumuzun bunun farkında bile olmadığını, farkında olanlarınsa miskinliğini gördükçe özlüyorum. O, bize bu kadar yakınken bu özleme yol açanın bizim o'ndan uzak duruşumuz, ona yakınlaşmak adına mücadele etmeyişimiz olduğunu gördükçe acı acı özlüyorum... sana yakın olmayı tüm kalbimle diliyorum atam, seni özlüyorum...
gün geçtikçe dahada kuvvetlenen bir özlemdir.
şu duyguda bu özleme eşlik eder; "atatürk ile omuz omuza savaşan, türkiye cumhuriyetini yaratan ve sahip çıkan türk insanını özlemek."
