gereksiz dayatmalardır. kimse kimseye birini sevmeyi ya da kimse kimseye birinden nefret etmeyi, ya da bir şeye tapmayı şart koşamaz. birey kendi ne istiyorsa onu yapar, vicdan çerçevesi içerisinde.
sevgide şart şurt olmaz. eğer bir insan sevmediğini söyleyemiyorsa bu ülke ilerici ve demokratik olarak tanımlanamaz. kemalistler sözde çağdaşlar ama bu gibi durumlarda çağ dışı bir hal alıyorlar. kendi içinde çelişen bir güruhun koyduğu fasaryadan şart.
aslında söylenmek istenen, sevmemek hatta karalamak şart değildir olabilmeli idi ama maalesef öyle değil. sevgisizliği şart koşanlar, ısrarla sevmeleri gerektiğini iddia ettiğimizi ileri sürmeye devam ediyor.
biz, sev demiyoruz; yiğidi öldür, hakkını yeme diyoruz.
kimseyi sevmek şart değildir. insanlığın gereği olarak saygı duymak esastır.
tabii insanın önce kendine saygı duyması gerekir, diğerine saygı duyabilmesi için...
