ilkokul yıllarında duyduğum ve çocuk aklımla inandığım cümle. şimdi düşünüyorum da; yahu madem o bizi düşmandan kurtardı,ölünce de düşmanların sevinmesi gerekmez mi? Ya da düşmanlar onun arkasından ağlayacak kadar hakşinaslar mıydı? Yıllarca boşuna mı nefret ettik onlardan? Düşmanların ağladığı yargısının kaynağı, aşık veysel'in "Atatürk'e ağıt" şiirindeki "Dost değil düşman ağladı" mısrası olabilir diye düşünmekteyim.
Edit: (bkz: atatürk'e ağıt)
