atatürk'ün ümmeti millete çevirdiğini ve bunu yapabilmek için de dünyanın hayran olduğu bir askeri ve politik deha sergilediğini bilmeyen ya da bilmek istemeyen insandır.
atatürk hakkında tek algıladığı leblebi ve rakıdır.*
bu insan ya acınacak derecede cahildir ya da feci kuyruk acısı vardır.
ankarada üniversitede okuduğum zamanlarda her 10 kasımda elime bir kadeh rakı alıp anıtkabire giderdim, atam izindeyim demeye. zamanla insan, bahsedilen ve öğretilen atatürk ile mustafa kemal arasındaki farkları daha çok öğreniyor; tamamen yapayalnız, çevresinde dalkavuklar ve yalakalardan dolayı kendisine dair bir özel hayatı olamayan, sürekli yalan söylenilen ve doğrusunu öğrenme imkanı pek bırakılmayan, heyecanını yitirmiş bir adamın hikayesini buluyorum ben her defasında. tüm bu hüznün ve kederin ortasında yeni heyecanlar yaratmaya çalıştıkça iyice uçlara gitmiş, güneş dil teorisi, şapka, yeni alfabe vs şu bu derken başarısız oldukça yanıldıkça iyice umutsuz olmuş ve belki de rakı ve leblebisinden başka hiçbir şeyinden hiçbir tat alamadığı yaşamında yaşama arzusunu kaybedip hastalandığında bu yüzden çok kasmayan bir adam görüyorum. kemalistlere olan nefretim o kadar çok ki sırf bu yüzden, arkamda dogma bırakmıyorum demiş bir adamı allayıp pullayıp başka bir şeye ama kendisi olmayan bir şeye çevirmiş olmalarından dolayı nefretim.
sonuç olarak, rakısı ve leblebisi ile varolmuş olabilecek en iyi masa arkadaşıdır kendisi, 80 küsur yıl önce ölmüş olsa bile, masa standardını öğrendiğim adamdır. buna dilerseniz malsın diyin dilerseniz yüzeysel sığ ne gelirse aklınıza.
ben seviyorum, o haliyle, o tüm yalnızlığının kederinde kadınlar ve alkolden başka dost bulamamış hali ile. tam insan işte. tam. ubermensch bence budur.
