azıcık dünyadan haberdar olan herkesin kafasının basacağı durum.
şapka devrimi: tarih oldu, yasada var ama sallayan yok.
ölçü ve tartı devrimi: ölçü birimlerinin gelişmişlikle hiçbir alakası yok. ingilizler; inch, pound, feet, vb... metrik sistemde olmayan birimler kullanıyorlar. ne medeni dünyadan kopuklar, ne de geri kaldılar.
harf devrimi: kullanılan alfabenin gelişmişlikle alakası yok. çok zor bir alfabe olan japon ve çin alfabesi bunun kanıtı.
takvimde değişiklik: israil devleti hz. musa'nın mısırdan çıkışı ile başlayan bir takvim kullanıyor. ne geri kaldılar ne de dünyadan kopuklar.
tarih ve dil devrimi: bütün dillerin kökeni türkçe'dir ve bütün milletlerin kökeni türk'tür gibi saçmalıklardan zamanla vazgeçildi. keşke vazgeçilmeseydi. türkçe ve tarih derlerinde bol bol gülerdik...
saltanatın kaldırılması: başarıya ulaştığı söylenemez. saltanat zaten sembolik hale gelmiş padişahtan alınıp askeri ve sivil bürokrasiye verildi. her on senede bir yapılmış darbeler ve halkın seçtiği bir başbakanın asılması bunun kanıtı.
halifeliğin kaldırılması ve laikliğin ilanı: zorunlu din dersinin, diyanet işleri başkanlığı kurumunun bulunduğu, sadece sünni müslümanların bayramlarının resmi tatil olduğu, müslüman olmayan insanların nüfus mübadelesi ile şutlandığı bir ülkenin laik olduğunu söylemek için kemalist olmak lazım. getirilen gerçek bir laiklik değildi, sadece dinin devletin kontrolü altına sokulmasıydı.
şapka devrimi: semboliktir ve devrim değildir, böyle olsa fes devrimi diye de bir olgu olurdu.
ölçü ve tartı devrimi: bu da devrim değildir ve eleştirmeden önce pound, ounce gibi ağırlık birimleriyle kantar, yük, dirhem gibi birimlerin farkını anlamak lazım gelir. örneğin bir pound tüm ingiltere de aynı ölçüye sahip bir ağırlık birimiyken osmanlı ve arap ölçüleri, ağırlıkları yöreye göre değişebilen "hacim" birimleridir. pamuk üreten bölgenin yüküyle buğday üreteninki bir olmaz. dolayısıyla da bu bir ölçü ve tartı devrimi değil standardizasyondur.
harf devrimi: japonlar japon alfabesini, çinliler çin alfabesini kullanırlar. türkler ise arap alfabesini kullanmaktaydılar, dolayısıyla da bu bir zorluk-kolaylık meselesi değildir. her iki alfabeyi de okuyup yazabilen biri olarak ölçünün mantık olması gerektiğini düşünüyorum. türkçe seslere en uygun ve pratik alfabe neyse o uygulanmalı, ister arap, ister ibrani, ister ermeni alfabesi olsun. türkler anadolu ya geldiklerinde araplar medeniyette ileriydiler ve alfabeyi onlardan aldık, baktık olmuyor latin alfabesine döndük. sadece biz aldık sanmayın, neredeyse tüm türk cumhuriyetleri bizi takiben latin alfabesine geçtiler ancak sovyet yönetimince bu ıslahatları akim bırakıldı.
takvim değişikliği: burada önemli olan güneş takvimine geçiştir, başlangıç hicret olabilirdi elbette. ay takvimi eksik yıla sebep olduğundan dolayı selçuklular ve osmanlılar da idari işlemlerde güneş takvimini kullandılar. (bkz: tefavüt) (bkz: ulufe)
tarih ve dil devrimi: bastırılan geçmişin ortaya çıkarılmasıdır. elbette aşırılıklar olmuştur ki zamanla buna bir reaksiyon da doğmuştur. bugün hiç kimsenin gülmediği indo-germen teori de gayet komik yanlar barındırdığı halde tüm dünyaca ciddiye alınmaktadır. her görüş kendi konjonktürünü yansıtır, bu yüzden de ne tüm dillerin kökeni türkçe dir savı, ne de süleyman beşe ile silah arkadaşlarının gelibolu ya avladıkları hayvanların derilerini tutturarak yaptıkları sallarla geçmeleri komiktir. tüm monojenist dil teorileri birbirine benzer ve arılık iddiasında bulunur, bu tip girişimler komik değil zenginliktir. geüneş dil teorisi de avusturya orjinlidir bunu da belirtelim.
saltanatın kaldırılması: süreç değil prensiptir, başarıya ulaşamayışı prensibi hayırlamaz, süreçte çıkan problemler için sosyo-ekonomik ve sosyo-siyasal yapıyı değerlendirmek gerekir.
hilafetin kaldırılması: mustafa kemal paşa kendisinin bir din reformu olmayacağını bir kaç deneme sonucu söylemiştir, detaylar için hasan rıza soyak ın anılarına müracat edilebilir. hilafetin ilgası devletin zaten taşıyamadığı bir yükten kurtulmasını getirmiştir, meşayih in diyanet haline gelişi ise osmanlı daki devlet güdümünde din politikasının devamıdır, devlet bu konuda biçimsel demokrasinin çoğulcu yanını yadsıyarak çoğunlukçuluğa yenik düşmüştür, bunu müslüman bir türk olarak ben de kabul etmekteyim.
