ne kadar sığ insan olursanız olun bazı sihirli kelimeler her zaman geçer akçe oluyor. az önce disko kralı'nı izliyorum. okan bayülgen alakasız bir soru soruyor yılmaz morgül'e, morgül atatürk'ten giriyor, demokrasi'den çıkıyor, devrim mevrim diyor, araya 12-16 yaş grubu gençlerin seks yapmasını falan sıkıştırıyor, bir şeyler saçmalıyor fakat sonunda bu abuk sabuk konuşmayı bitirdiğinde bir alkış tufanı kopuyor stüdyoda... cumhuriyet, devrim, atatürk, kazanım, laiklik dediğiniz zaman ne kadar cahil, ne kadar sığ, ne kadar mal bir adam olursanız olun alkışı kapıyorsunuz.
benim bu saydığım kavram ya da kişilerle hiçbir sorunum yok sadece pavlov'un köpeği gibi şu lafları duyduğu anda ardından hemen alkışı kopartmak zorundaymış gibi davranan, şartlandırılmış kitleyle derdim. abi bi bakın hangi ortamdasınız, bu lafları kim ediyor, araya serpiştirdiği bu "sihirli kelimler"'le kurduğu cümle anlamlı bir bütün ediyor mu? eskiden tribüne oynayan insanlara kızardım, hiç düşünmezdim ki tribündekiler kafasını kullanmaktansa ezber lakırdıları duyup tezahürat tutarak rahatlamayı yeğ tutuyor.
aynı lafları her sıkıştıklarında ede ede içlerini boşalttılar bu kavramların. aynı kelimlerle demokrasi şampiyonu da oldular, ahmet kaya'yı linç de ettiler, aydınlanmacı da oldular aynı marşlarla, bölücülüğe karşı da oldular, darbe de yaptılar, laiklik de oldular, gerçek islamı da temsil ettiler, sol da oldular... ama bir şey hiç değişmedi: ağızlarındaki sündürdükleri o eski, o bildik ama her defasında alkışı, takdiri toplayan kof lafları... yazıklar olsun!
