Çocukluğumuzun günah yuvası batakhanesi hayat mektebidir. Polis baskınları, içilen ilk sigaralar, bir ton kavga dövüş. Şimdi kalmadı gerçi o bodrum kattaki atari salonlarından. Lüks avmlerin en üst katında yarrak kürek makinalarda araba motor yarışı fln antin kuntin oyunlar var.
Gözlerimi kısıp şimdiki çocuklara bakıyorum çok steril ortamlarda pes oynuyolar içim kan ağlıyor sözlük. Mal yetişiyor yeni nesil. Vallaha bak.
O atari salonunda kendi hakkını hukukunu savunmayı hayat mücadelesini öğrendik lan biz.
Şimdiki çocuklar büyüdüklerinde zannediyor musun ki sen doğal ortamda zorluklara göğüs gerebilecek.
Ulan dolmuşta şoför para üstünü vermesin adamdan isteyecek halleri varsa yüzüme tükürün.
Ne diyordum sözlük mal yetişiyor yeni nesil. Kaygılıyım lan. Vallahi bak.
90'larda çocuk olmak başlığına bolca anı yazan yazarların, içinin sızlamasına neden olan oyun merkezi, eğlence salonu, eski nesil play station kafeler.
bir nevi çocuk kahvehanesiydi. belli bir ortamı vardı. sürekli takılanlar birbirini tanır makara yapardı, yeni gelenler zamanla tanışırdı ortamdakilerle. her anını orada geçiren müdavimler vardı, kahvehanede çay ısmarlayacak birini bekleyen amcalar gibi oyun ısmarlayacak arkadaşlarını beklerlerdi. yancıların oradaki versiyonları falan da vardı. uzatmayayım, anladınız siz beni.
bazı ebeveynler tarafından kumarhane olarak görülen mekanlar. tamam oyun bağımlılığı da kötü bişey ama buraya gelen çocuklara atari salonu sahibi kredi açmıyordu genelde, ne kumarı. ocak mı söndürecek üç beş jetonla bu çocuk. ama yine de çocukken nadir giderdim buralara, bana karanlık mekanlar gibi gelirdi, itici bi yerdi.
bu arada 1998 yılında atari salonunda gördüğüm üç boyutlu bir dövüş oyunu vardı, tekkene benziyordu ama tekken değil, japon hatunlar erkekler filan dövüşüyordu, çok yavaş bir oyundu, oyunun adını hatırlayan olursa minnettar olacam.
"tüm adamlarla oyun bitirmek" adlı güzide eylem için street fighter 2 makinesine servet bırakılan salonlardır.
anne-babaların, çocuklarını; müdür ve öğretmenlerin öğrencileri bastığı ve kulaklarından tutup götürmeyi adet edindikleri yegane işletmelerdir.
sigara içenlerin "belalı" olarak adlandırıldığı, "geçemiyorsan ver bana 1 el, geçeyim" cümlesinin duvar aşındırdığı, "abi jetonu yuttu bu yaaa" üzüntüsünün "geçmiş olsun" ile karşılandığı önemli bir tecrübe mekanıdır.
duygularım depreşti sözlük. bilen varsa söylesin; eve street fighter 2 makinesi almak istiyorum. (bkz: wanted)*
90'lı yıllarda ömrümüzü yiyen,o yıllarda ergenliğini yaşayan bugünün yetişkinlerinin hala zaman zaman duygulanarak anımsadığı mekanlar.her ne kadar 2000'li yıllarda bu mekanların yerini internet cafeler almış gibi gözüksede,o da pof çıkmıştır.polis baskınları,sigara kokuları,jeton yutmaları ile ve karı soymaca,tekken,mortal combat gibi oyunlari ile hatıralarımızda kalacaktır.
Sanırım ilerleyen yaşın ağırlaştığı bir alan. Teknolojinin elimizin altında bulunduğu şu yıllarda aynı hazzı elde edemiyor oluşumuz kesinlikle lezzetini ve ihtişamını korumasına devam ettiriyor bu güzel anıların. Aduketler çınlıyor kulaklarımda, combo'lar akıyor gözlerimin önünden film şeridi gibi hayasızca.
bir grup müteşebbis arkadaşımla beraber yaz tatilinde çalıştığım tornacı atölyesinde sahte jeton yapıp el altından piyasaya sürüp sega sahibi olduğum günah yuvası.
çocukluğumun en güzel zamanlarını geçirdiğim mekandır. ne günlerdi be, geçerdin oynayacağın oyunun karşısına, atardın jetonunu başlardın oynamaya. ortamın havası güzeldi bir kere. 90'lı yılların sonuna doğru bilgisayarların çoğalması, internet cafelerin açılması sonucu atari salonlarını kaybettik.
12 yaşımdan 18 yaşına kadar neredeyse her gün gittiğim, çocukluğumun vazgeçilmezlerinden güzel mekanlardı. şimdi ise şirinevler meydanına yakın bi sokakta hala varlığını sürdürmesi beni şaşırtmıştır.
