çocukken aralıksız saatlerce oynanan ateri adaptörünün artık isyan edip yanık kokmasıyla hassiktir lan yine ısındı diyerek alternatif adaptör soğutma teknikleri geliştirilen yöntemlerdir.
7 yaşındayken adaptörün ısınabilen bir şey olduğunun ilk farkedilme anı ve ardından gelen müthiş fikir:
- ohaa ayağım değdi de farkettim amma ısınmış lan baksana!
+ yuhh bu ne oğlum patlar mı ki?
- ayağım yandı oğlum kapatalım mı biraz?
+ bir adaptör daha alalım biri hep buzdolabında durur ne dersin?
- dahisin lan sen hehe.
(bkz: mucit)
en etkili yöntem buz dolabına, buzluğa koymaktı o zamanlar. tabi ikide bir dolabı açıp soğumuş mu diye baktığımızdan annemiz bağırırdı dolabı bozacaksın diye. ah o heyecanlı bekleyiş ne de güzeldi.
alternatif olarak evin içerisinde güneş vurmayan beton bir zemin varsa oraya konulabilir. ya da en kolayı prizden çıkarıp sokağa çıkıp mahallenin çocuklarıyla top oynanabilir.
ne de güzeldi be o zamanlar. şimdilerde bakıyorum da ufacık çocuklar gaming bilgisayar aldırıp birde league of legends falan oynuyor, birde sürekli küfrediyorlar iyi bir şeymiş gibi. sokakta çocuk görmek mümkün değil. gerçi çocuğu geçtim artık dedikoducu teyzeler bile yok. eskiden mahalle aralarında onca kadın konuşurken şimdi onlar bile evde akıllı telefonundan facebook instagramda takılıyor, televizyondan bilmem ne programlarını izliyor.
durum vahim be dostum, durum vahim.
