bazen de bir mektubun satırlarına yazılır, iç burkar. sevseniz de sevmeseniz de son anlarında bie bir insanın inandığı şeylere sahip çıkmasının nasıl olduğunu gösterir. ayrı bir başlığı olmasına rağmen bir kez daha hatırlanır;
baba,
mektup elinize geçmiş olduğu zaman, aranızdan ayrılmış bulunuyorum. ben ne kadar üzülmeyin desem, yine de üzüleceğinizi biliyorum. fakat, bu durumu metanetle karşılamanı istiyorum. insanlar doğar, büyür, yaşar ve ölürler...önemli olan çok yaşamak değil, yaşadığı süre içinde, fazla şeyler yapabilmektedir. bu nedenle ben, erken gitmeyi normal karşılıyorum. ve kaldı ki, benden önce giden arkadaşlarım, hiçbir zaman ölüm karşısında tereddüt etmemişlerdir. benim de etmeyeceğimden şüphen olmasın. oğlun, ölüm karşısında aciz ve çaresiz kalmış değildir. bu yola bilerek girdi. sonunda da bu olacağını biliyordu. seninle düşüncelerimiz ayrı ama, beni anlayacağını tahmin ediyorum. sadece senin değil, (...) anlayacağını inanıyorum. cenaze için, avukatlarıma gerekli talimatı verdim. ayrıca savcıya da bildireceğim. ankara' da 1969' da ölen arkadaşım taylan özgür' ün yanına gömülmek istiyorum. onun için cenazemi istanbul' a götürmeye kalkma. annemi teselli etmek sana düşüyor. kitaplarımı küçük kardeşlerime bırakıyorum. kendisine özellikle tembih et. onun bilim adamı olmasını istiyorum. bilimle uğraşsın ve unutmasın ki, bilimle uğraşmak da bir yerde insanlığa hizmettir. son anda, yaptıklarımdan en ufak bir pişmanlık duymadığımı belirtir seni, annemi ve kardeşimi devrimciliğimin olanca ateşiyle kucaklarım...
