bundan 1 hafta önce evden satin almak icin yola ciktigim oyun. 1. oyunu henuz bitirmisken can sakintisina dayanamayip hem de gezinti olsun diyerek attim kendimi sokaga. bendeki de nasil bir cenabetlikse berlin'de iki tane saturn bir tane de media markt dolastim. tam oyunumu bulmusum kasaya gidiyorum. oyunun 16 yas siniri varmis. kimlik istediler. 20 yasina gelmisim, annem evde kaldim diye dert yaniyor, adamlar benden kimlik istiyor. tabi bu durum beklenmedik. benim de kimlik yok yanimda. belki diyorum alman kasiyer akbil'i yer. soruyorum gecer mi diye. gecmezmis. sinirden köpürmek üzereyim. bir de basindan savmak ister gibi kahpe hatun firlatiyor kutsal oyunumu kasanin altina. icim gitti be sözlük ahalisi. neyse ciktim dükkanin önüne tam eve gidicem ulan diyorum sikerim böyle askin izdirabini alacagim lan bu oyunu!! yoldan gecen bir cift var o anda. adama kimliginin yaninda olup olmadigini soruyorum. adam gonullu gibi de yanindaki yelloz kari herhalde nikahi falan basicam sandi adami cekistirip duruyor. kariya kil kapip "neyse sizin aceleniz var sanirim" diyip vazgeciyorum. aklima daha iyisi geliyor. tekrar giriyorum dükkana. cikiyorum oyun bölümüne. oyuncunun halinden oyuncu anlar. bahaneyle yakisikli bir yigidoya yavsarim hem umutlariyla tekrar geziniyorum reyonlarin arasinda. oyunu ikinci kez bulduktan sonra bakiniyorum etrafa. o an orada bir tek benim yaslarimda oldugunu tahmin ettigim nur yüzlü bir kiz cocugu. neyse diyorum yigit delikanliyi brotherhood'a saklayayim. su an oyunu almaktan daha baska bir arzum yok. yanasiyorum kiza. he diyor. olur diyor. aliyor oyunumu. simdi mutlu mesut bir yandan dondurma yalayip ,bir yandan entry giren ,bir yandan bademcik ameliyati yuzunden aldigi 1 haftalik izninin nasil ezio ile birlikte mina koyacaginin hayalini kuran bir kiz cocugu var bu ekranin diger tarafinda. oyunu bitireyim tekrar dönücem ben size
oyun iyi hoş hakikaten çok güzel. özellikle venedik'teki festival sırasında görevleri bırakıp sokaklarda koşturmak, kulelere çıkıp manzarayı seyretmek müthiş keyifli. lakin oyun çok kolay yav. etrafınızı 15 izbandot bile çevirse kontraatak dövüş stiliyle hepsini manda boku gibi yere sermeniz 2-3 dakikanızı alıyor. zırhlarınızı kuşandığınız vakit ki parayı zaten bunlara yatırıyoruz ve medicine zımbırtılarını yanınızda taşımaya başladığınız andan itibaren ölmeniz mümkün değil. yahu bir kere öldüm oyun sırasında o da bir kilisenin damından düşmeyi başardığım için ki yüksek binalardan düştüğünüzde canınız fullse yine ölmüyorsunuz. suikastçi mezarlarındaki atlama zıplamalar başlangıç seviyesindeki tomb raider kıvamında hiç bir zorluğu yok. oyunu çok seviyorum ama super mario oynar gibi hiç gerilmeden heyecanlanmadan oynuyorum. serinin devamında düşmanları daha kuvvetli yaparlar ve birkaç tane adam gibi bulmaca eklerlerse klasik bir oyun olması mümkün.
sırf bu oyun yüzünden uyku düzenimi sikmiş ve kendimi öldü sandırtmıştım. Hatta telefonlara bile cevap vermiyordum bu oyun yüzünden. Millet ise beni öldü sanmış.
Ahh o francesco pazzi'yi öldürürken onun yandaşlarının söylediği=Liberta! Liberta! Liberta! Popolo la liberta! sözleri hala kulağımdan silinmemiştir. O tırmandığımız kiliseler hala aklımdan gitmemiştir. Ezio'nun gençlik hallerini görüp ardından embers'te babasının idam edildiği yerde bir bank'ta kalp krizi geçirerek ölmesi bana koymuştur. Ah ulan ezio... assassin's creed 2'de ki kiliselerden Revelation'ta ki camilere kadar tırmanmadığım bir yer varsa söyle ezio. Orayada tırmanalım.
"en çok beklediğim" oyunlardan biriydi. şimdi ise "çok beklediğim ve çıktığında beklediğime değen" oyunlardan; hatta o oyunlar arasında en iyilerinden.
buram buram tarih kokusu, monitörde yaşayan italya sokakları... oyunun dokusuyla müthiş bir ahenk içinde dans eden müzikler, ambiyans sesleri... muhteşem diyaloglar, şahane ara videolar... interaktif bir sinema. kısacası "tam istediğim gibi bir oyun".
tadı damakta kalacak ve şimdiden üçüncü oyunu bekletmeye başlayacak.
dikkat: yazının bu kısımdan sonrası ağır spoiler içerir.
oyuna, 15. yy'ın floransa'sında başlıyoruz, kahramanımızın adı ezio auditore; çok çapkın, genç ve tabiri caizse piç bir karakteri yönlendiriyoruz arkadaşlar oyunda. bir de abimiz, ufak kardeşimiz, kız kardeşimiz, haliyle anamız babamız da var, yani esasen piç değiliz. velhasıl kelam, oyunda ipin koptuğu ve ezio'nun templar'ların anasını sikmeye başladığı nokta, pazzi ailesi denen şerefsiz işbirlikçi orospu çocuklarının, ailemize bir grup tapınakçı ve onların başındaki -figlio de puttana- rodriga borgia ile komplo kurması ile başlıyor.
borgia ve pazzi olacak ibneler, ailemize komplo kurup, babamızı, 2 erkek kardeşimizi taksim meydanında sallandırır gibi sallandırıyorlar. e tabi ezio da buna müdahale etmek istiyor ama nafile. sonra, evsiz barksız, mülksüz kalan anası ve kızkardeşi ile emicesi mario'nun yanına gidiyor. ezio, ilk önce ailemizin dostu gibi görünen fakat esasen bir ibnetor olan uberto alberti'yi kasap gibi deşiyor. ondan sonra pazzi ailesini de bir güzel sikerttikten sonra, yolumuz venedik'e düşüyor. buraları biraz özet geçeceğim, venedik, bir ailenin tekeli altında; barbarigolar. bunların hepsinin tepesine biniyoruz, bir tanesi laf dinliyor, 'tapınakçıları atacam, onlara katılmayacam' falan diyor.
sonrasında, atamız, ilk oyundan da tanıdığınız altair'in codex denen parşömenlerinin peşine falan düşüyoruz.
onları bulduğumuz zaman, bir bakıyoruz ki, rodrigo borgia papa olmuş, üstüne de alexander adını almış. bu su katılmamış orospu çocuğunu vatikan'da yakalıyoruz. tam anasını sikecekken, vazgeçiyoruz. oyunda ezio'ya sövdüğüm nadir anlardan biri bu arada bu an, bıraksalar ben geberteceğim borgia olacak yavşak oğlu yavşağı. bu borgia olacak ibnenin kendisini tanrı'yı yok edecek güçte falan sandığını ekleyelim.
sonra, desmond olarak animus'tan falan çıkıyoruz, bir bakmışız, ilk oyundaki psikopat doktor bizi adamlarıyla basmış, adamlarını vs. öldürdükten sonra doktora bir gözdağı verip, siktiri çekiyoruz. ve ondan sonra assassin's creed, brotherhood başlıyor.
sızan bilgilere göre assassin's creed in ilk oyunundaki sıkıcılık, aynı şeyleri tekrar tekrar yapmak bu oyunda kalkıyormuş ki bu oyunun kült olması önündeki engelleri kaldırıyor demektir. Zira 1. oyun bu yüzden cok eleştirilmişti.* Ayrıca bu oyundaki karakterimizin adı altair degil Ezio Auditore olacakmış. ilk oyundakinin aksine geniş silah yelpazesiyle düşmanlarımızdan aldığımız silahları da kullanabilecekmişiz. Ayrıca zaman olarak da ilk oyundan 300 yıl sonrasında gececegi söylenen bu oyunun gece-gündüz olayı eklenmesiyle daha da gerçekçi olacagı söyleniyor. Hadi bakalım, merakla bekliyoruz.*
