zeka geriliği içermeyen bir bozukluk.
kimi belirtileri ile örtüşüyor olmamdan ötürü bende az biraz da olsa bulunduğunu düşündüğüm fakat bundan muzdarip olanların "aşırı odaklanma" gibi bir sorun yaşadıklarını duyunca "sanırım ben değilim." dediğim sendrom.
öyle sosyal biri değilim, insanlarla uzun süreli irtibat kurmada sıkıntı yaşıyorum ve eksikliğini hissetmiş ve bu uğurda da bir çaba sarf etmiş de değilim. kimi zaman fazla hızlı konuşma eğilimliyim.
gelişmiş empati yetisinden yoksunum fakat bunun bir başkasına zararının olduğunu düşünmüyorum.
bazen tepkisiz ve donuk, bazense aşırı tepkili olabiliyorum. çoğunluğa komik gelen şeyler bana komik gelmeyebiliyor. ancak komik bulduğum bir şeyin etkisinden kolay kolay kurtulamıyorum, sonradan aklıma gelip gülmem tutabiliyor.
biraz saf olduğum kesin. hani öyle başkalarını ağzı açık dinleyen, duyduğu her şeye inanan tiplerden değilim, akılcılık ve bilimsellik yönüm ağır basar ama safım yine de işte.
göz temasım zayıftır ve gözlerim sık hareket eder, duruş olarak başımı hafif ön-aşağı yönlü tutmaya eğilimliyim.
aşırı olmasa da sakarlık da cabası, öyle öngörebildiğim konularda dikkatli olurum dikkatli olursam bir kaza yaratmam ama elim ayağıma dolaşabilir. bu yüzden yanma fobisi diye bir semptoma sahibim kimi zaman kaynar suyun yanından geçerken bile tırlatacak gibi olabiliyorum.
hayal ve çağrışım gücüm geniştir; birbiriyle alakası olmayan kavramlar arasında bağ kurabilirim.
ancak bundan muzdarip olanlarda "aşırı odaklanma" diye bir durum varmış ki o bende yok mesela bir çiviyi yerine takacağım diye yaşamayı unutabilen insanlar mevcut.. ben ise zaten odaklanma yitisi çok güçlü biri değilim.
bir de erkeklerde açık ara daha fazla görülmekteymiş bu konuda çözülebilecek test örneği falan bilen varsa önerilere açığım.
Üniversiteye ilk başladığım yıl kütüphaneyi yoklarken bir kitaba denk gelmiştim.
AsPerger sendromunu romanlaştırarak anlatmıştı yazar.
Ne olduğunu bilmediğim için direkt aldım kitabı. Metroda okumaya başladım. Öyle hipnotize olmuşum ki inmem gereken yerden çok sonra indim. Çok zeki olup çok düz düşünebilmek ve takıntılarla dolu bir hayat ilginç ve aile bireyleri için de zor.
belli bir zeka seviyesinin altındaki insanların ne olduğunu anlayamadığı sendromdur.
rain man filmindeki karakter ile alakası bile yoktur. my name is khan filmindeki karakter ile de alakası bile yoktur.
hatta örnek olarak gösterilen hiçbir film karakteriyle alakası yoktur.
ana karakter filmin senaryosunda bile "asperger sendromlu" şeklinde tanımlanır, ama duyar kasmak amacıyla son derece abartılı canlandırılmış otistik karakterlerdir çoğu.
aspergerlileri otistiklerden ayıran en önemli özellik, aspergerli bireyin bir bakışta kendini belli etmemesidir. aspergerli bir insanın normal bir insandan ayırt edilmesi son derece güçtür.
otizm'in bir çeşitidir,son yıllarda sendrom ile ilgili bir çok film çekilmiş olup bu filmleri izleyen ve etkilenen bazı arkadaşlar kendine asperger sendrom'u teşhisi koyar,hayat boyu devam eder başkalarının mimiklerini ve duygularını anlayamazlar toplum içerisinde kalabalık ortamlarda bulunamaz çalışamazlar,takıntıları vardır ve bazı durumlarda saldırgan olabilirler genelde mantıksal zekaları yüksek olur problem çözmeyi severler bir çoğu astronomi ve mühendislik alanlarında başarılı olur,asperger olduğu için mutsuz olmaz hatta yalnız yaşadığı için mutlu olur başkasına ihtiyaç duymaz.
bana geç de olsa teşhisi konan farklılık * doktor onay vermeden, bu konu hakkında hiçbir yerde yazmamayı veya insanlara bundan bahsetmeyi istemiyordum.
çocuk iken disleksi sorunu yaşıyordum, hala izleri var. bu yüzden 1 sene okula gidememiştim, aynı zamanda en basit şeyleri algılama problemim vardı, iki kelimeyi artarda söyleyemiyordum. Göz kontağı kuramıyor, konuşmakta zorlanıyorum. yalnızca yazarak kendimi ifade ediyorum *
sorunlu bir çocukluk geçirdim, babaya sahip olmanın ne demek olduğunu bilmeden büyüdüm. halbuki dibimdeydi, soğukluğundan donduracak kadar yakındı. hayatımın her evresinde yalnız ve sevgisizdim, bu yüzden çok duygusal aynı zamanda kimseyi sevemeyecek kadar kalpsizim. hiç sevilmedim, ilk okula gittiğim zaman yanımda kimse yoktu, başarılarımı gözyaşlarımı dikkate alan birileri hiç olmadı.
yıllar geçti lise dönemleri geldi, ben hala arkadaşsız ve içe kapanıktım. asla arkadaş gruplarına katılmadım, koluma girip okul kantinine giden bi hemcinsim olmadı. veya telefonda konuşmaktan keyif aldığım kankam/tanıdığım/sevgilim, bunların hiçbiri yoktu. bunların hepsi kendi seçimim, fotoğraf çektirirken bile yanımda kimseyi istemem. çok az fotoğrafım var, ve hepsinde tek başınayım.
kalabalık ortamlardan nefret ederim, zaten konuya girmeyi arkadaş edinmeyi bilmiyorum. böyle ortamlardan hep kaçtım, sadece ben ve uzun yollardı hikayem. sürekli tek başıma gezip durdum, hiçbir zaman kendimi kabul ettirmeyi denemedim. aksine kabul edenlerden de kaçtım, çünkü beni hissedemeyeceklerinden korktum. yeterince acı çektim, bu yolla yenilerine kapattım kalbimi.
18 yaşımdan beri çalışıyorum. babamın yapmadığını yapıyorum yani, o bizi değil kendi rahatını düşündüğü için şartlarına bakmadan 7/24 çalıştım. annem bu sefer umutlandı, çevre edinir arkadaş bulurum diye sevindi ama nafile. ben hiç değişmedim. her zamanki asosyal, içe dönük, soğuk, sorunlu, yalnız, sakar, toplum tarafından kabul görmeyen, sevmeyi bilmeyen, duygusal, kendi dünyasında yaşayan bir çocuktum *
benim aksime çok normal, iletişim kurma becerisi üstdüzey olan, gülüp eğlenen, sosyal, çevresi geniş olan bir kardeşim var. onu herkes sever, kendini sevdirmekte çok başarılı. annem hep kardeşimi örnek gösterip "onun gibi olmanı isterdim" diyor, bu ilk başlarda hiç acıtmıyordu. büyüdükçe kötü hissettirmeye başladı, kimse bunu benim seçmediğimi anlayamıyor. ve ben bunları anlatmaktan çok sıkıldım.
akıllara direkt olarak, Mary and Max adlı uzun metrajlı animasyon filmini getiren sendrom çeşitidir. Filmde Max'in de yaşadığı bu sendrom, ne gibi özelliklere sahip olunduğunu güzel bir şekilde gösterir.
bu sendromu yaşayanlar otizmden farklı olarak durumlarının bilincinde olup, semptomları yönetebilir ve çoğunlukla normaliteye uyum sağlayabilir. Ellerinde adeta bir buton varmışcasına kendilerini yönetirler.
spencer reid de görüldüğü üzere çok etkileyici hastalıktır. nerdeyse tüm dahiler bu hastalıktan muzdarip. içe kapanık, kendi dünyası olan, sosyal açıdan başarısız ve çekingen insanlar çok ilgimi çeker *
Bu sendroma sahip olduğumu dün öğrendim. Daha doğrusu internette sendroma rastlamam üzerine belirtilerinin kendimde görünce asperger quizi çözdüm ve şok oldum. Testteki çoğu şey beni anlatıyordu.
Daha sonra herşey daha mantıklı gelmeye başladı bana. Bugüne kadar yaptığım her şey.
insanların gözlerine bakamıyordum ve bu yüzden kendime kızıyor hatta kendimi insanların gözüne bakmaya zorluyordum. inanması güç ama özel bi çaba sarfetmem gerekiyordu. Gözlerim adeta kaçmaya çalışıyor ben tutuyordum. Çoğu zaman kız arkadaşlarım onların göğüslerine baktığımı düşünüyordu ironik biçimde. Oysaki ben sadece dudaklara bakıyordum.
Ayrıca hayatım boyunca hiç bir arkadaş grubuna dahil olamadım. Daha çok ikili arkadaşlıklarım oldu ve çok da sadık kalamadım arkadaşlıklarıma. Gruplar hep beni sıktı. Bazı dönemlerde grup arkadaşlarım oldu ama orada da gruba yabancı kişiler gelince davranışlarım 180 derece değişiyordu. Ve rahat olan insanları yadırgıyordum.
Bazı sesler duyunca tuhaf bir ürperti hissediyordum. Tuhaf ve hoş bir ürperti. Birileri tenimi okşuyor gibi .
Dikkatim çok çabuk dağılıyordu. Bu yüzden odamda saat bulundurmuyordum. Özellikle ders çalışırken en ufak bir ses bütün dikkatimi alıyor yerine öfke getiriyordu. Bu asperger sendromunun genel özelliklerindenmiş.
Ayrıca yakın temastan haz etmiyorum. El ele sıkışmak, arkadaşça öpüşmek vs... Özellikle kendimden büyük yahut samimi olmadığım insanlarla.
Şimdiyse bunu ailemle paylaşma ve tedavi için ailemi ikna evresi var. Bana yol gösterebilecek yazarlar özel mesaj atabilirler.
ciddi ciddi kendimde olduğunu düşündüğüm sendrom. daha önceden de biliyordum ama şu son bikaç saatte hakkında 1-2 yazı okudum. bu sendroma sahip insanlarda olan çoğu özellik bende de var.
arkadaşlık kurmakta eksiklik var. toplumda kendime yer bulmakta zorlanıyorum.
sakarım, 2 günde 2 düşme tehlikesi geçirdim hatta.
bir şeye odaklanırsam fena şekilde odaklanıyorum ama matematik filan değil de dikkatimi çeken bişey olması lazım. bilgisayar, fifa, seri katiller yada farklı ülkeler gibi konulara ciddi şekilde odaklanabiliyorum.
olması gerektiği gibi safım. sınıftan birine telefon bile kaptırmışlığım var. gerçi uyduruk bişeydi ama 20-30 lira ederdi yine. bunun gibi baya olay var ama yazamıycam tek tek.
istediğim bir konu hakkında saatlerce konuşabiliyorum. futbol, survivor filan gibi konularda ama bunun dışında ilgimi çekmeyen konularda konuşmakta sıkıntı çekiyorum.
bence zekiyim. hem sözel hem sayısal zekam var. kimsenin anlamadığı matematik konularını anlayabiliyorum, ezber yeteneğim iyi ve ilgilendiğim alanlar hakkında birçok insan tanıyor ve terim biliyorum. sadece odaklanma sorunum var, tıpkı olması gerektiği gibi ilgimi çekmeyen şeylerde bu zekamı kullanamıyorum, tüy uçsa dikkatim dağılıyor.
vs vs okuduğum şeylerin %99u bende var. tek sorun fazla gülen birisi olmam. asperger sendromlular genelde donuk olurlarmış. bu konu hakkında bilgili birisi varsa bana özelden ulaşabilir. bu konuda cidden şüpheleniyorum.
Asperger sendromu tesisini ancak bu alanda uzman Psikolog yapar. Ve Asperger sendromu kesinlikle en fazla on yaşına kadar mutlaka belirlenir ce fark edilir. Tabi dağda yaşanıyorsaniz onun dışında aşırı zeka dan önce bu sende onda konuşma bozukluğu , bazı ciddi alışkanlık gibi etkiler sergiler. Dolayısıyla Asperger ototitizmin bir koludur. Ancak on beş yirmi yaşına kadar birey kesinlikle bu tanı var olsaydı teşhis edilirdi..
normal insanların aksine etrafinda olup bitenleri farkli algilamadir. hayal güçleri fazlasiyla gelismis oldugundan dolayi siz onunuzdeki iki vidayi nereye sokabilirim diye dusunurken onlar o iki vidayi hayal dunyalarinda parcalar ve o sure zarfinda robot yaparlar. otizmin aksine kelime hazneleri oldukca gelismistir, cok hizli konusabilirler lakin konusmalarinda vurgu kaybi vardir, tekduze konusurlar.ayrica oldukca sakarlardir. empati yoksunlugundan dolayi yapilan bir şakayi gercek anlami ile algilarlar. otizimin aksine ice kapanik degillerdir, sosyallesmeyi cok fazla arzularlar ama her defasinda yasadiklari basarisizlik duygusu bu arzuyu da yavas yavas koreltmeye baslar. guzel insanlardir biraz zorlardir ama guzeller.
Asperger teşhisi zor bir sendromdur. Öyle ki bir aspergerli görmede kendinizi öyle sanırsınız. Ancak bu ya çok zeki ya çok hiperaktif yada v.s v.s v.s gibidir. o yüzden en geç 15 yaşına kadar teşhis tanı koyulur yoksa bir halt olmaz. En erken ise 3 yaşında başlar ki sakın bizim devlet hastanesine gidip asperger miyim demeyim. size espulus dayar valla.
