Telefonuma her baktığımda "Ne kadar da çok arayıp soranım yok!" deyip geri cebime koyuyorum. izleyecek film bulamadığımdan en sevdiklerimi tekrar izliyorum, her türlü şiiri veya akılda kalması gereken replikleri ezbere biliyorum, sosyal olmak için balkona çıktığım da olmuyor değil. Bildiniz, tıka basa boş bir hayatım ve yalnızlığı iliklerine kadar işlemiş asosyal bir ben varım.
asosyal insan hiç dışarı çıkmadığı için başına da hiçbir şey gelmeyeceği düşünülmüş.
amma ve lakin öyle değildir.
çünkü asosyal insan her dışarı çıktığında bir ilginçlik yaşar. şöyle düşünün, metallica konserine de bir ya da birkaç kez gidebilirsiniz değil mi? peki anlatacak bir şey bulamaz mısınız? bulursunuz elbet. belki o gün yaptığınız her şeyi giydiğiniz her kıyafeti ne yiyip içtiğinizi her şeyi hatırlarsınız.
işte asosyaller için de dışarı çıkmak böyle bir şeydir. senin için sıradanlaşmış olan bir eylem onun için unutulmaz bir tecrübeye dönüşür. dolayısıyla daha fazla gözlem yapıp daha çok şey fark eder.
Bir gün telefonuma baktım bir hafta boyunca sadece annem aramış mesaj desen yok avea bile atmamış Hayır babam bile aramamış neyse sonraki on gün kapattım telefonu koydum bi kenara hiç kullanmadım..
şu an durumum çok mu farklı işte ankara'ya gittiğimde numaram alınmış galiba her gün ankara'daki olaylar mesaj olarak geliyor.
1 ay evden cikmadim gece gunduz yatak mutfak wc tv bilgisayar telefon ve birgun disari cikiyorum yuz bembeyaz gozler kipkirmizi siyah kaban beyaz gomlek otobuslerin korna sesine kalabalik caddelere alisik da degilim bir bufeye varip sigara varmi sorusuna cevap:
Wampirmisin kan var mi demedim bagyan cuvare cuvarte.
neyse abi geçen yine yalnızım duvarlar, avizeler falan akıyoruz. baktım biri fısıldıyo kafayı mı yedin olum sen diye arkamı bi döndüm buzdolabıymış. alem çocuk ya.
Asosyalliği bırakıp ilk instagram açtığım zamanlar tabi bi şey bilmiyorum gt yazma akımı var bi msj geldi içerik "gt" ben bunu yanlış anlayınca "sensin gt" yazıp engellemiştim Allah ıslah eylesin.
