konuşacak kaliteli insan bulamadığını sanmak.
insanın anadilini unutmasına kadar gider bu gerizekalı yanılgının sonu.
sanki tek başına otura otura atomu parçalayacak lavuk.
etraftaki ergenlikten çıkamamış, ego delisi insanların çokluğu olabilir. insanlar genelde çekilmez olur zaten. geri zekalılıkları, küçük dünyaları, herkesi eleştirmeleri, yersiz merakları, düşüncesizlikleri... insanı insandan soğutur. bi' de üstüne eşşek kadar olup da bi' türlü kurtulamadıkları ergen tripleri, boylarından büyük egoları eklenince insan evden dışarı çıkmak istemiyor.
herhangi bir neden yoktur. bu sadece bir secim. insanlar arasinda asosyalligin kotu bir imaji olmasi sacma. asosyal denildiginde hemen yuzde bir eksime mimigi belirir.
film izlemenin bazı insanlarla konuşmaktan daha yararlı olması, sırf bir gün işim düşer diye selam veren insanlar, internet aleminin size istediğinizi vermesi, sözlükler, size çok uyumlu insanların bulunma ihtimalinin internette daha fazla olması, internette insanları bir tık ile engelleyebilirken normal hayatta beraber olmak zorunda kalmak.
tamamen yaşanmışlıklarla alakalıdır. genç yaşta iken insanlarla yaşanılan ilişkilerde karşı tarafın bizzat darbe yapması kişinin hepten içe doğru çekilmesi ile sonuçlanır. o andan itibaren hiç kimseye güvenmemeye başlarsın. yaklaşırlar sen kaçarsın. kızarlar umursamazsın. sabah evden çıkar akşam evine dönersin. burada en büyük görev yine kişinin kendisine düşer. eğer karşınızdakinin size ya da duygularınıza zarar verebilecek kişi olduğunu sezdiğinizde aniden irtibatı kesin. aslında bana göre asosyallik her ne kadar çevreyle alakalı olsa da bazen sadece bir tercihtir.
not: küçük yaşta iken ailesi, akrabaları, arkadaşları tarafından sık azarlanan ve hakir görülen bireylerde yaşanması kaçınılmazdır.
Dışarıda ki hiçbir şeyin dikkatini çekmediğinden olabilir hatta en önemli nedenlerinden biride budur kanımca sizin dünyanız küçük bir odanın içindedir ve siz başka dünyayı istemezsiniz çünkü bilirsiniz sadece bu odada mutlusunuz, dışarıda değil.
Küçük yaşta zorunlu olarak yalnız kalmış olmak ve koruyucu bir aileye sahip olmak bunların Başını çeken nedenlerdir. Böyle şartlar altında olunca birçok insan sizin içinizi açmıyor ve onlarla vakit geçirmek istemiyorsunuz, yalnızlık travmanızı küçükken atlatmış oluyorsunuz siz zaten! Sınırlı olan arkadaşlarınız da az oluyor, hem de ailenizden dolayı yeni ortamlara da giremiyorsunuz. Sonra belli bir yaşa geliyorsunuz, aileniz sizi içine kapanık olduğunuz için suçluyor ama aslında s iz içine kapanık değilsiniz, sadece kendinize yetmeyi öğreniyorsunuz. Daha dün akşam beni sinir ettin kadın, ama anlaşamıyorum işte insanlarla, gereksiz muhabbetler çekene kadar evde film izliyorum işte derdin ne? Yapacak başka bir şeyim de yok ki zaten.
