SEVDiĞiM iNSANLARIN ÖLÜM HABERiNi ALDIĞIM AN. EVDEN DIŞARI ÇIKMIYORUM ONLARIN HAMBURGERCiYE GiDELiM, SiNEMAYA, KONSERE GiDELiM TEKLiFLERiNi HEP REDDEDiYiORUM. ÖLÜM HABERLERiNi ALINCA KEŞKE onlarla daha çok vakit geçirseydim diyorum.
bunalım anıdır. çocukluğumdan bu yana hep yalnız kaldığım anlar oldu. eve kapanıp kendimi hep hayallere verirdim. lakin bir an gelir ve o an istediğiniz tek şey sizin gibi bir arkadaştır. ortamlar falan değil ha... sizinle birlikte ücra bir park köşesinde oturabilecek biri, konuşabilecek biri yani. sizin gibi düşünebilen...
sevmediğiniz insanlarla aynı evi paylaşmak zorunda kaldığınızda bunu anlarsınız.
