Ben, sizin gördüklerinizi, sizin gerçekten gördüğünüz gibi görmüyorum.
Aslında uğruna ağlayıp, sayfalarca yazılar yazdığım insanlara inanmıyorum.
Ben varım, çünkü siz varsınız, siz varsınız, çünkü ben varım.
insanlar gerçek değiller.
Tanrı, yaşamımı sağlamak için annemi, arkadaşlarımı ve her gün ekmek getiren kapıcıyı yarattı.
Onlar benim yanımda, onlar benim gözlerimin önünde olmadıkları vakit, aslında zaten hiç olmadıklarını biliyorum.
Yeniden yanıma geldiklerinde normal bir insana dönüşüp, aslında hiç yaşamadıkları şeyleri anlatıyorlar bana.
Ben uyurken yok oluyorlar, gözlerimi açtığım vakit sanki zaten hep oradalarmış gibi davranıyorlar ve beni Tanrı'nın da ortak olduğu, sevdiklerimin de başrol oynadıkları bu yalan filminde kullanıyorlar adeta!
Hissizleşiyorum bu teze gönülden inanınca.
Ailemin, sevgilimin ve arkadaşlarımın yalan olduklarına inanmak güç, fakat bu düşünceyi bilinçaltımdan çıkartmak da istemiyorum.
Eskiden Tanrı, dua gibi kavramlara inanmazdım.
Tanrı'nın insanları değil de, insanların Tanrı diye bir kavramı yarattığını, sadece manevi yönden rahata ermeleri için ve kötülük yapıldığı takdirde insanların gözlerini korkutmak için, yani bir nevi düzeni sağlamak için, belki de yüzlerce yıl önce yuvarlak bir masada 4-5 adamın ''hem düzeni sağlarız, hem de nasıl insanları manevi yönden mutlu edebiliriz'' diye bütün bir gece düşündükten sonra böyle bir olayı ortaya attıklarını düşünür ve sonsuz kavramından nefret ederdim.
Otobüslerin, vapurların ve insanların ben onlara arkamı döndüğümde orada olmadıklarını, ben ne zaman onlara yüzümü dönsersem yeniden oldukları yerlerine geri geldiklerini düşünüyor ve deliriyorum.
Gözlerimi, evrene kapatırsam her şeyi yok etmiş olurum.
içimdeki o hiç susmayan ses, matematik derslerinde x'in y'nin peşine düşmektense, her gün gözlerimin içine bakarak yaşayan insanların sana göstermedikleri yalan ve aslında olmayan hayatlarının peşine düşmemi söylüyor.
insanı var sadece kalabalık.
insanı var göz yaşlarımın sebebi.
Herkesin rolleri farklı bu tiyatroda.
Ve hepsi ben gözlerimi kapattığımda birer ölü... * (bkz: the truman show)
