aslında zaten ben hep kaybettim...
istediğim her ne olursa olsun hayatımda hiçbir zaman istediğim dönemde elde edemedim.
elde ettiğim zaman ya vazgeçmiş, ya da umutsuzluğun pençesine düşmüştüm.
ne okuldan yana
ne arkadaş çevresinden yana
ne sevgiliden yana
ne aileden yana
hiç şansım dönmedi.
biliyorum ben zaten hep kaybettim...
mutsuzluğun kölesi oldum sanki, ellerim kollarım kederle bağlanmış .
önceden sevebilme ,aşık olabilme ihtimalim vardı.
şimdi ise o ihtimalim de kalmadı elimde.
hayat o kadar adaletsiz ki kazanan da kaybeden de belli kesim.bir kazanan bir daha kaybetmiyor.bir kaybeden de bir daha kazanamıyor.
işte belki de hep bu yüzden hep kaybettik.
bazen düşünüyorum ve duygulanıyorum da:
ne güzel hayallerim vardı benim...
aslında çok da bir şey istememiştim...
neyse yine avutalım kendimizi "hayırlısı buymuş " diye.
yaşamaktan vazgeçince insanın dünya umrunda olmuyor.
çünkü biliyorsun artık hayallerinin hiçbir zaman gerçek olamayacağını.
işin en üzücü yanı ise kaç yaşında olduğunu değil de ölmene kaç yıl var diye düşünmek olsa gerek.
bu dünya ne sınavmış arkadaş mutsuzluğun derinliklerin yaşıyorum her zaman.
vazgeçtim yaşamaktan da, bizsiz de dünya dönüyor...
