Başarılarımızı, yeteneklerimizi, sevgimizi dağıtmadan duramazken içimizde tuttuklarımız mı bizi yalnız yapıyor? Aslında sosyal bir varlık olan insan, içindekileri kendine sakladığı için yalnız değil.
ben yalniz degilim diyenler cikacaktir tabii, fakat benim katildigim bir gorustur. ne ic dunyamizi tam anlamiyla kimse biliyor, ne butun dusuncelerimizi, hayallerimizi. paylasabildigimiz kadar paylasiyoruz. kendimize sakladigimiz o kadar cok sey varki. ya da rol yaptigimiz o kadar ortam. tamamen kendimiz oldugumuz zamanlar, tek basimiza oldugumuz anlar sadece. ve en huzurlusu belki.
kişi dünyaya merhaba derken ve elveda derken yalnizdir. arada gecen zamanda ,ki buna ömür derler, yalniz kamamak için elinden geleni yapar.
kimisi bunu bilinçli yapar kimisi ise bilinçsiz. kendisine uymayan seyleri ingilizlerin nezaket dedikleri budalaliklarla bir akla uygun yalana inanmayi secerler.
ama kişi biraz akıllı ve karakterli ise toplumsal üc kagitlara hiç girmeden geri ceker kendini. cünkü bilir ki her yolun sonu yalnizliğa cikar.
ister ferdi isterseniz moda deyimle kalabaliklar içindeki yalnizliğa.
birinden birini secer.
yalnizlik öyle büyütülecek bir şey değildir.
sadece kişinin tasimasi gereken evrak cantasi.
ama en fenasi bu yalnizliği bile kaybetmektir.
bu kişiye en büyük cezadir.
cünkü yalniz oldugu vakit özür olan birey bir köle olur.
mezat pazarinda satiliğa cikarirlar.
yasam alani ve özgürlüğünü kazanmak için yasarken tabiri caizse canina ounur.
gerci dünyaya elveda derken kazanir bu hakkı ama yasarken özgür olmayan ve toplum denilen koyun güdüsüne kapilip onlara ragmen ayakta durmak cok cok zor bir iştir.
kalabalıklar arasında yalnız olan insanoğlunun durumunu en iyi anlatan cümledir. asıl olan insanın kendisidir. ne aile, ne dostlar, ne sevgili bizim iç dünyamızı asla anlayamaz. zaten bizde kimseye açmak istemeyiz sırlarımızı. maskelerimizin düşüp savunmasız kalmamızdan korkarız belkide. hal böyle olunca da yüzeysel ilişkiler kurup yüzeysel yaşıyoruz bunun sonucundada. ve belkide fark etmeden kendi kendimizi amansız bir yalnızlığa itiyoruz. ve hiçbir şey yalnızlığımıza çare olmuyor.
