aşkın insanoğlunun en şiddetli duygusu olması yüzünden matah sayılan, aslında ne kadar birbirinin aynı, insanları aptallaştıran, muhtaç hallere getirip zıvanadan çıkaran bir durum olduğunu vurgulayan başlık. Her aşık olanın ağzında aynı sözler, kalbinde aynı pırpırlanmalar varken, bunu en sıkıcı yapan da hepsinin geçici ve sonradan, "a aa ne yaptım ben öyle? neyse dur başkası olsun" dedirticek kadar asılsız,nankör ve gelişigüzel olduğunun farkına varılmasıdır. Bir de buna rağmen "dur dur bu sefer gerçekten aşık oldum, ruh ikizim işte" demek gibi aptallıklar da yaptıran ve sonunda insanları yatak döşek böğürterek ağlatan, bu kadar da vefasız ve abuk sabuk bir şeydir aşk. Aşkın iki güzel tarafı vardır. Eğer karşılıklı ise ve sakin sakin yerini karşılıklı gerçek sevgiye bırakabiliyorsa(ki bu binde birdir) güzeldir. bir de heteroseksüel ilişkilerde yeni bir insan dünyaya getirmekte aracı olmasıdır. Bunun dışında hiç aslında kendisinden harikalar diyarıymış gibi söz edilmesine değmeyen ve aslında dinleyenlerin "amannn çok duyduk bunları" deyip içe içe esnemesini sağlayan bir isteri durumudur. Herkes kendi aşkını ve aşklarının her birini "özel" sanarken aslında hepsi birbirinin aynı ve son derece banaldir. *
arthur schöpenhauer aşkın metafiziği adlı kitabında, aşkın 'irade' nin isteği ile oluştuğundan, yanıltıcı olduğundan bahseder: aşk, türün gelişmesi için en uygun bay ve bayanı birbirine bağlayan birşeydir. herkeste olması* gayet doğaldır. fakat her bünyede yaşattığı o hisler, her ne kadar amaç bakımından aynı yola götürse de, bireye 'tek' gibi gelir, kendisine özel. zaten başkasının da aynı aşk belirtilerini göstermesi birşey ifade etmez ona, kendi hislerine bakar. *
aşk hissedilebilecek en kişisel şey olduğu için, herkesin aşkı kendine kıymelidir ve bu yüzden diğerlerinin aşkı, belki, başkalarına sıkıcı gelebilir ama öyle ya da böyle etraftaki kuşların cıvıltılarını anlamlı şarkılarılar haline getiren aşkın, aşık olan kişi için, sıkıcı olma şansı yoktur.
aşıkken, aşk hariç, her şey sizin dışınızdadır sonuçta...
