eski zamanlarda, yani insanların bir araya gelmesinin daha zor olduğu zamanlarda, aşkın gücü daha yabana atılmaz bir etkendi. Aşıklar atarabalarıyla yolları teperler, bir birlerine aylarca günlerce ulaşamayıp mektuplar göndererek hasret içinde yanarlardı. Mevsimleri ayları sayarlardı kavuşmak için. Yasaklar daha çok, ayıplar daha cezalara mahkumdu. Aşkın kimyası yine aynı olsa da, koşullar aşkın yaşanma biçimini, dolayısıyla tarifini çok başka etkilemişti. Tıpkı yemek yemek için ava gitmek, ok atmak, hayvanı sırtında eve taşımak, vb gibi eylemlerin, eski zamanlarda "yemek yeme" eyleminin bile bambaşka bir anlama sahip olmasını sağladığı gibi. günümüzde mektupların yerini e mailler, telefon konuşmaları, cep mesajları, atabarabalarının yerini uçaklar, ayıpların yerini bilimsel getiriler ve gerçekler aldığı için, aşk, üstüne giydiği karizmatik ve şık ulvi giysiyi çıkarmış bulundu. Çırılçıplak ve utanç içinde yüzümüze bakmakta. Modern çağ aşkı ebeledi. Bunun yerini karşılıklı uyum, beraber güzel bir hayat sürebilmek, birlikte gelişebilmek, üretebilmek gibi daha kalıcı, daha gerçekçi olgular alması beklenirken, malesef insanlar hala aşk peşinde koşmakta ve "çıkıyoruz hayırlısı, sakızın var mıaa?, ayh bilmiyorum ki yaa bugün aramadı" falan diye yaşamaktadırlar. Tabi hepsi değil. iki insanın uyum içinde ve verimli bir birlikteliği oluşturması için aşk sadece bir araç olabilir. Artık bunu anlamamız için mesafeler, ayıplar, cezalar, hasretler engel değil. Fakat her şiddetli duyguya ve açlığa sereserpe yenik düştüğümüz gibi, aşka da bel bağlayıp gerçek yakınlıklarımızı bir kalemde harcamayı biliyoruz. Sex macerasına aşkın kurban gitmesi gibi, aşk macerlarına da "sevgi" ler kurban gitmekte. Daha adi ve daha geçici olup daha şiddetli ve zevkli olan, koltuğu devr alıp taht yapıyor. Tıpkı hiyerarşideki gibi. Az sesi çıkıp çok görüş sahibi olanı kimsenin zahmet edip dinlenmediği, son perdeden tek bir fikri cazip ve şiddetli bir tonla bağırıp duran "anlık" adamların peşinden sürüyle gidildiği dünyamızdaki gibi.
