gece uykusu nedir bilmemektir. gündüzleri sıra ile uyumaktır o da dörder saat. sonra mevzide krize girip ağlamaya başlayan dostuna sarılmaktır. anne anne diye hıçkırarak ölmemek için sayıklayan o çocukların halini görüp nefret etmektir her şeyden, hayattan insanlardan.
sonra kazılan mevziler vardır bir de. komutan gelir destekli bir tekme atar, mevzi sarsılırsa bozup yeniden yapmaktır. uykusuzluk ve yorgunluğun üzerine araya vatanı kollamayı da sıkıştırmaktır. 37 saat botları çıkarmamak ve 3 gün boyunca arazi de g3'le beraber uyumaktır.
yaralanan arkadaşlarının kanının 28 saat üzerinde kalmasıdır, ellerini yıkamaya bile fırsat bulamamaktır ve en kötüsüde bir üst ranzanda yatan arkadaşının beyin parçalarını cebinde toplamaktır.
arkadaşlarını ana baba bilmektir, dostluktur ama yitip gidenler oldukça yıkılmaktır. zordur.
edit: bunu da eksilemişsin ya, senin insanlığına sokayım ben.
tunceli'ye gitmeden önce, bir çok ön yargım vardı. kürtler ve doğu insanına sıcak bakmıyordum. askerlik öncesi girilerimden de anlaşılabilir; ancak elmayla armudu ayırmayı öğrendim. orada insanlarla konuştuğum zaman; pkk'ya "o... çocukları" diyen de vardı, "onlar ne yapsın, devlet ne hizmet verdi ki" diyen de. her zaman ki gibi pkk yandaşları, devleti suçluyordu. hizmet konusunda belki haklıydılar. şöyle bir etrafıma baktığımda bozuk yolları, yoksulluğu ben de görüyordum. tabi bunlar insanın kendi hatalarından da kaynaklanabilir diye düşündüm. sen aklını kullanamadıysan, yoksulluğunda en büyük sorumlu sensindir. sen oy verdiğin belediye yönetimine, oturduğun ilçe ile ilgili bir şeyleri değişdirtemediysen, şapkanı önüne koyup düşünmen gerekir. yanlış kişilere oy veriyorsun demek ki. ama söylediğim gibi devlette yüzde yüz masum değil. operasyonda dağın başındaki mezralarda, arkamızdan ışık tutanlar da oldu. muhtemelen yerimizi ve sayımızı belirlemek isteyenlerdi bunlar. istihbarat sağlayanları da vardı. görevli olduğum komando birliğinde, askerlerin dörtte üçü kürt çocuklarıydı. ister istekli olsunlar, ister olmasınlar; vatana en zor şartlarda hizmet veriyorlardı. tim'de en çok muhabbet ettiğim kişi de vanlı bir kürttü. şehit haberlerine gösterdiği tepkideki samimiyetinden emindim. üstelik köylerine gelip, dedelerine baskı yapan tsk askerlerine rağmen... ön yargılarımdan utanmış olarak döndüm oradan. kürtlerin hepsini yargılamak yanlıştı.
öğrendiğim başka bir şey ise, benim için çok manevi bir konuydu. babamın beni ne kadar sevdiği... anneler ile babalar farklılık gösteriyor, sevgi konusunda. anneler daha başarılı bu konuda. ama, baba daha otoriter ya da daha uzak kalıyor evladından. hele benim babam beni 7 yaşında bırakıp ingiltere'ye gitmiş, uzun yıllar gelmemişti. bana karşı bir sevgi gösterisi yoktu. soğuktuk hep. ama oraya gittikten sonra çok duygusallaştı. her aradığında "durumlar ne, oralar karışık mı?" gibi endişeli halleri vardı. şehit cenazelerinde " vatan sağ olsun " diyenlere kızıyordu. "benim oğlum sağ olmadıktan sonra vatan sağ olmuş ne yapayım. benim en değerli varlığımı almış. ben sağ olsun mu diyeceğim? " demesi, mantıklı yada değil; bir şeylerin değiştiğini kanıtlamıştır bana. şimdi aramız çok daha iyi.
öğrendiklerimin yanında asker olmak, komando olmak, operasyona çıkmak hep gurur vermiştir bana. böyle bir oluşumun parçası olmak ve ülkenin en önemli sorununa katkı da bulunmak!...
