benim için en zor anı kapıdan girdiğimde askercell yeni çıkmıştı o zaman yasak deyip almadılar telefonu içeri telefon kartıda yok ailenden kimseyi arıyamıyorsun haber alamıyorsun 3 gün boyunca gerçekten çok kötüydü.
sevgili tarafından askerde terkedilmek ya da sevdiğiniz birinin vefat haberini almaktır. hele ki bir de mahrumiyet bölgesindeyseniz müdahale edemez, gidemez, telefon bile edemez sadece beklersiniz öylece kaderinez razı bir şekilde.
teskere ile nizamiye kapısından çıkmaya çalışırken sana yaşatılan zulüm anıdır. 18 ay afedersiniz yemediğimiz küskü kalmadı ama o çıkarken yaşattıkları eziyetler kadar koymadı lan hiç birisi.
bölükten nizamiye kapısının arası 500 metre var yürüyerek gitmek zorundasın elbette. arkanda torun tombalak herkes var birisi ördek yürüyüşü yaptırtır birisi istikamet verir sırtında bavulun ile.. alt devreler komando dansı yaptırır.. o kapıya ulaşmak 1.5 - 2 saat sürmüştü. gönül istiyor "sektirin gidin lan ibineleeerr" diye bağırıp depar atarak kaçmayı ama o bavul yok mu o bavul. birde zorla teskerini almışlar elinden bavulu bırakıp kaçsan kapıdan çıkamayacan almadan..
ulan 18 ay beklemişsin o günü hayal etmişsin ama kapıya ulaşamıyorsun ki. zaten o günün son gecesi sana daha evvel yüzlerce gün ve gece tuttuğun kolluğu son kez şakasına kitleyip tüm gece kulelerin piketlerini gezdirmiş "şakacı" bölük astsubayı birde uykusuzluk var..
sürgüne gelmiş, rütbeli vasıfsız adamlara selam durup, emredesiniz! demek.
peygamber ocağı derlerse inanmayın gençler, ağzına kadar tıka basa şerefsiz dolu. saygıyı hak eden sadece sizin gibiler.
