eğer doğuda yaptıysanız, birliğin en büyük binasının önünde saatlerce ktm (kabul toplanma merkezi) araçlarını beklersiniz. kamuflaj vs. yok sivil halde o gün boyu kışlada takılırsınız. Sonunda araçlar yanaşır, dağıtım ktm lerine mi, havaalanına mı nereye gidecekseniz o araca binersiniz, yavaş yavaş önde arkada silahlı arkadaşlarınız eşliğinde, allah yardımcıları olsun diyerek nizamiyeden çıkar gidersiniz.
aslında o an farklı duygular da vardır, doğu ve güneydoğuda askerlik yapanlar ve tabi bitirebilenler bilir, o gün çok mutlusundur gidiyorsun, o saydığın şafak bitti artık, ailene sevdiklerine kavuşacaksın ama içinde bir burukluk ta var, ulan arkadaşlar kaldı burada, ya bu hafta göreve giderlerse, ya bir saldırı olursa, neden yalnız bırakıyorum onları gibi bilinçaltında bir utanma, pişmanlık, sanki onları satmışsın duygusu, bu duyguya ilaveten, insan olmanın verdiği bir korkuda yok değildir, ya ktm aracına saldırırlarsa ya nizamiye çıkışı pusu kurarlarsa, ulan tezkere günü gitmesek bari öteki tarafa duygusu.
Asla asker olamayacak biri için iç burkar, lakin askeriye de yemek kaynatır, silah temizler, revirde çalışırız.
Nene hatun un torunlarına yaraşan da budur!
son bir kez dönüp bakayım hissiyatının asla oluşmadığı ve oluşmayacağı andır. arkadaşlar muhtemelen arkadan bakıyorlardı öyle palamut gibi ama benane. zihnime kazınmasın diye bakmadım dönüp bir daha *
Kapıyı yeni geçmiştik.
Biri: dikkaaat! komutan çağırıyor.
Dönün geriii! diye bağırınca hepimiz olduğumuz yerden geri dönmüştük.
Tabi peşinden kahkahalar....
O zamanlar şimdiki gibi olgunlukla karşılamamıştım.
Kapıdan girersin; bambaşka bir dünya. arkanda seni yolcu etmeye gelmiş, ama o kapının diğer tarafına seninle birlikte geçemeyecek olan sevenlerin. sana el sallarlar. Sudan çıkmış balık misali, etrafına bakarsın ‘şimdi ben ne yapacağım?’ diye. Ama fazla düşünmeye gerek yoktur orada yeni bir hayat vardır.
Kapıdan çıkarsın; bambaşka bir dünya. arkanda seni yolcu etmeye gelmiş, ama o kapının diğer tarafına seninle birlikte geçemeyecek olan asker arkadaşların. Sana el sallarlar. Sudan çıkmış balık misali, etrafına bakarsın ‘şimdi ben ne yapacağım?’ diye. Ama fazla düşünmeye gerek yoktur orada yeni bir hayat vardır.
Ne bileyim kız arkadaşının saçının rengi hala aynı değildir mesela. Arkadaşların bıraktığın yerde değildir. Hala aynı şarkılar mı dinleniyor? Hayır. insanlar yeni eğlencelere kapılmış. Lost diye bir dizi çıkmış herkes onu konuşuyor. ‘ne diyo bunlar ya?’ facebook virüsü henüz yeni yayılmaya başlamış toplumun damarlarına. ‘msn gibi bi şey herhalde’.
Yolda gördüğün insanların hepsinin yüzünde sakal var sanki. ‘komutana yakalanmasalar bari’. kadınlar falan var etrafta. Herkesin o kadar değişik dertleri var ki.
Oysa sen daha düne kadar canını emanet ettiğin aslan kardeşlerinle dağlarda geziyordun. Kimse ölmesin diye. Şimdi onlar arkandan sana el sallıyor. Yarı yolda mı bırakıyorum onları? içim hiç rahat değil ama bıraksan sevinçten havalara zıplayacak kadar da mutluyum.
O kadar bıkılmıştır ki nizamiyeden çıkılır çıkılmaz dönüp "hepinizin taa amk" denilmesi kesindir. Içerdeyken yemiyodu tabi. :) yarın bende şahit olucam buna inşallah darısı diğer asker kardeşlerimizin başına. *
