hayatınızda birçok ilk gün vardır. okula başladığınız, işe başladığınız, gerdeğe girdiğiniz..vs. ama bunların insanı en derinden etkileyeni nizamiyeden içeri girdiğiniz ilk gündür.
çok şaşırmışsınızdır. herşey düzenlidir. biryerlere koşuşturan ve onları at gibi biryerlere koşturan askerleri görürsünüz. sigara içmeye korkarsınız, ulan acaba benim gibi bir gariban daha var mı burada diye düşünürsünüz. zamanla anlarsınız ki herkes birbirinden garibandır. birliğinizin yazıhanesine gidersiniz. saatlerce ayakta bekletilirsiniz. ilginç ilgşnç talimatlara imza atarsınız. saçınız kesilir, üniforma verilir, koca koca postalları ayağınıza takarsınız. sorarsınız kendinize nerdeyim ben diye? burası ayrı bir dünyadır ve bütün mantık hesapları kalkmıştır ortadan. ve nihayet akşam olur ve yatacağınız yer gösterilir. o yatağa girdiğinizde en az iki saat uyuyamassınız. düşünür durursunuz. ah ulan biter mi bu askerlik dersiniz. sivil insanları düşünürsünüz. yüreğinizden bir kuş uçup havalanmak ister ama telörgülee takılır. velhasılı tüm boktan duygular hakim olur beyne.
hayatımda ilköğretim, lise, üniversite, yüksek lisans, devlet kurumu, özel sektör gibi müesselerde bulunmama rağmen hayatımın en ciddiye alınabilecek dönemi askerliktir. hani bir şair demiş ya "hayatımdan şiiri çıkarsam geriye hiçbirşey kalmaz" ben de hayatımdan askerliği çıkarsam geriye hiçbirşey kalmıyor.
Gün akşam olur çabucak, lafla, sıra beklemekle... ilk gece daha bir enteresandır. Yeri yadırgarsınız, otuz küsur tanımadığınız adamla yatmayı daha da yadırgarsınız, sağdan sola soldan sağa döner zoraki uyursunuz. Sonra gecenin tam ortasında adının sonradan nöbet değişimi olduğunu öğrendiğiniz bir şey sizi yerinizden zıplatır. Rap rap ayak sesleri, yatak odanıza (!) giren onbeş asker, tüfekler...
kiminin 158 gün, kiminin yaklaşık 450 gün saymaya başladığı gündür. nizamiyeden içeri girilir. astsubay ve uzman çavuşlar tarafından çantalar didik didik edilir.aramalarda ilaç ve telefona özen gösterilir.revirde aşı sırasında beklenirken önümüzde düşüp bayılanları görmek mümkündür. verilen kıyafetlerin büyük ya da küçük gelmemesi o gün için tek mutluluktur.bu yorucu günün sonunda horlama sesleri arasında yastığa baş koyulur. şafak saymaya başlamıştır bile asker.
dünya'ya gözlerinizin açıldığı günden farkı olmayan gündür. gözleriniz ilk görmeye başladığında da mal mal etrafa bakarsınız, nizamiyeden içeriye girip, yeşilleri üstünüze ilk geçirdiğinizde de mal mal etrafa bakarsınız.
Ne sırası olduğunu bile bilmeden 700 kişilik bir sırada bekleme, bir gün önce ya da o sabah kestirilen saçların bir kez daha traş edilmesinden sonra insanın kendini tavuk gibi hissetmesi, beklenen duş sıraları ve 3 dakikada ile 5 dakika arasında değişen duş zamanı.
doğu'da yapılan askerliğin ilk günü, k.t.m. denilen kabul toplanma merkezi'nin pis yataklarında kalmak demektir. askerler tarafından bu ktm'lere kaderine terkedilmişler merkezi denir. Eğer bir ktm'ye katılacaksanız mutlaka yanınızda temiz çarşaf veya havlu gibi bir şey alın. zira bu yataklarda yatmak bir derece kabullenilir ancak o aylarca yıkanmamış ve her gece başka birinin yattığı yastığa kafa koymak cesaret ister. çantanıza kilit alın ve gece ayakkabınızı da çantanıza koyun. çünkü kimin eli kimin cebinde belli olmaz. ıslak mendil alın çünkü elinizi yıkamanız gereken yerde sabun olmama ihtimali yüksektir. peçete de bulundurun. yoksa benim gibi 3 gün sıçmadan beklemek durumunda kalabilirsiniz. genellikle ktm'lerin mıntıka alanı dışına çıkmanız yasak olur. mıntıka içinde kalan kantin ise keyfi olarak açılıp kapanabilir. fazla güvenmeyin. yanına minik bir araba büyüklüğünde bavul alanını da gördüm. ufacık bir sırt çantası alanını da. en iyisi rahatça taşıyacağınız bir büyüklükte ve ağırlıkta olması.
