kızları hiç ilgilendirmeyen erkeklerin düşünmesi gereken bir korkudur. ayrıca erkekler için korkunun ecele faydası yok sözünü hatırlatan korkudur... heheh
insana akademik kariyer yaptıran hede. lise mezunu olup öyle kalmakla yetinenleri açıköğretimin çeşitli bölümlerine sokup sokup çıkarttırır; üniversiteyi bitirenleri ise kendi branşıyla alakasız bir bölüme bile olsa yüksek lisansa kayıt yaptırmaya iter. ancak tüm bunlar geçici çözüm olup bunlardan kazanç sağlayan, yalnızca sözkonusu kurumlara yatırılan harçlar sebebiyle vermediği eğitimin parasını alan eğitim kurumlarıdır. yine de özellikle diploması hayatta başka hiçbir şeye yaramayacak olsa da askerlik süresini 15 aydan 5 aya çekmesi sebebiyle her türk erkeğinin 4 yıllık bir üniversite bitirmesi elzem hale gelmiştir. hiç olmazsa sözkonusu korkuyla 10 ay daha az yüzleşmek mümkün olacaktır. sayın başbakanımızın da buyurduğu üzere askerlik yan gelip yatma yeri değildir, haliyle herbirimizin içinde orda geçecek süreye dair korku mevcuttur; olmasından daha doğal bir durum da yoktur... *
vatan için ölüme gitmekten öte bile bile ölüme gitme korkusudur. hayatını savaşmaya adamış çapulculara karşı; 3-4 ay eğitim almış,hayatında eline silah almayan gencecik insanlar adeta bile bile ölüme gönderilir, "ya doğu çıkarsa" şeklinde tırsılar halinde görülür. buna rağmen her türk asker doğar sözü her daim akıllardadır.
işin ilginç tarafı baba parasıyla krallar gibi yaşayıp üstüne polat alemdar raconlarıyla yoğrulup, sivil hayatta beline silahı takan elemanlar askerden daha çok tırsmaktadır.
Son dönemde yaşanan kaostan ötürü sadece gidecek olanları değil ailelerini de saran korkudur. Hele ki teröristler bu kadar kolay asker kaçırabildikten sonra...
vicdani ret'ten çok farklı bir durumdur. vicdani retçilerin dertleri politiktir. o konuyla ilgili (bkz: mehmet barisi seviyor).
ayrıca benim de götümü sarmış korkudur. gerçi, son çatışma haberlerinden önce de sarmıştı götümü. zira askerlik, çatışma filan olmadan da yeterince beter bir durumdur. aylarca, hiç tanımadığın insanlarla yanyana kalmak, sürekli emir-komuta zinciri içinde olmak, düşünmemeye programlanmak, "mantığın bittiği yerden" itibaren yürüyedurmak filan benim için pek iç açıcı şeeyler değil.
tabii burada ben aslanım, ben asar-keserim diyenleri de anlıyorum. ilkokuldayken biz de mahallede ağaç tepelerinden inmez, uçurumvari tepelere tırmanır ve kendimize komando derdik. aşinayım yani o duyguya da.
her er kişinin cesurca hissettiği ama güzelce saklamayı bildiği duygudur.
korkunun aslında askerlikten değilde askere gitmeden önce elindekiler ile askerden geldikten sonra elde kalanlar karşılaştırmasından kaynaklandığını düşündüğüm korkudur. şöyle ki yapılan uzun araştırmalardan sonra edindiğimiz birincil bilgi eğer er kişi nişanlı, evli, sözlü veya uzun süreli bi ilişkinin baş aktörü ise bu dönem içinde bunların büyük bir ihtimalle biteceği anlamına gelen ve sadece bundan dolayı bile hissedilmesi gereken, gerçekten korkulması gereken, hayatın şartelinin indirildiği en büyük hezeyan. birde askerliğini yapıp gelmiş şahıslar vardır ki bunlara sorsan böyle bir şey yok derler. yine olsa yine giderim derler.
Hadi işin gücün olur, kariyerin olur 1 yıl 6 ay 15 ay neyse gitmeyi zaman kaybı olarak görüp gönülsüz olabilirsin (herkesin düşüncesi kendine)
Lakin askerden korkmak?
Hayat genelde tek düze olarak gider. Askerlik ise kimi yerde zor, kimi yerde hiçbir iş yapılmayan, kimi yerde saçmasapan iş
yapılan yerdir. Lakin farklı bir renktir, kimi anları felaket eğlencedir. tek düze hayata katılan farklılıktır.
