askeri birliklerin, kışlaların yakınında bulunan ve buraların pisliklerinin, artıklarının atıldığı yere denir;
bu çöplükler normal durumlarda tehlikesiz olması gerekirken, türkiye'de tersi olabiliyor; çocuklar buldukları el bombalarıyla oynarken patlatıp ellerini kollarını yitirebiliyor;
zaman zaman, nasıl oluyorsa bunları yetişkinler de buluyor ve olmadık yerlerde kullanıp patlama sanatlarını icra ediyorlar; yakalandıklarında ise sorumluluk elbette askeri çöplüklerin başında kalıyor;
bazı dönemler, bazı çöplüklerden daha masum şeyler de çıkabiliyor:
izmir, çiğli'deki amerikan askeri üssü kapatılırken, amerika'dan haftalık olarak getirilen lp'lerle yürütülen radyosu da kapatılacaktı. orada çalışan bir arkadaşımız aracılığıyla öğrendik ki binlerce otuzüç devirli plak da, üstleri çizilerek askeri çöplüğe atılacak. Çizici arkadaşlardan biriyle anlaşma yapıldı, üç beş plakta bir, hiç çizilmemiş, sadece bir yanı çizilmiş ya da hafifçe çizilmiş plaklar da araya sıkıştırılacaktı... sonra bunların çöplüğe atıldıkları gün orada eşelenip iyilerini seçecektik. ki o zamanlar piyasada bu uzun çalarlara ulaşmak neredeyse olanaksızdı. ray charles'lar, steve wonder'lar, aretha franklin'ler ile bayram olmuştu, önce çöplük sonra günler. bazı şarkıların üstündeki düzenli tıklamalar ise bir yandan o müzikleri dinleyip bir yandan da amerikan karşıtı oluşumuzu durmaksızın bize anımsatan ironik katkılar gibiydi müziğe.
