hayatımda ilk kez hiçbir tanıdığım olmayan tamamen bir yabancı mekanda geçirdiğim ilk gecedir. hayatımda da ilk kez ranzada üstte yatacaktım. lambaları kapattılar. yastığa kafamı koymamla kaldırmam bir oldu. çünkü yastık pisti, kimliği belirsiz yağlı bir kafanın izini ve kokusunu barındırıyordu. işin komedisi de bir arkadaşın tavsiyesiyle yanıma temiz bir yastık kılıfı da almıştım askere gelmeden önce ama bavuldan çıkarmayı unutmuştum. karanlıkta artık bavulumu açıp alamazdım, kendime hatta uyuz oldum niye çıkarmayı unuttum diye. mecburen yastığın çok koku olmayan tarafına kafayı koyup o pis kokuyla uyumaya çalıştım. çok yorgundum, uyuya kalmışım. gecenin bir saati dürtülerek uyandırıldım. uyandığımda karşımızda rütbeli askerler vardı, açıkçası acil bir durum olduğu belliydi. birden heyecanlandım ne oldu diye. meğersem o gece koğuştaki bir arkadaş ateşlenmiş ve tansiyonu düşmüştü. hastaneye götürdüler. aynı zamanda öteki koğuştaki arkadaş da ranzadan düşüp kolunu kırmış. o da doğru hastaneye. nöbetçi subay bu düşme vakasını da anlatıp "arkadaşlar ranzada yatmaya alışık olmayan var mı" dedi, ardından ben dahil birçok el kalkınca gece koğuş nöbetçisi gönderdiler yatanlara göz kulak olmaları için. altımdaki gürcü arkadaş "bak sen de dikkatli ol, çok hareket ediyorsun uyurken" dedi. (günler sonra ranzada yatmaya alışık olduğumu sandığım anda ben de ranzadan düşmüştüm. (#33734635) ) ardından gene yattık. sabah kalkınca ilk işim yüzümü yıkadıktan sonra ıslak mendili alıp saçlara bulaşan o yastıktaki pis kokuyu gidersin diye bütün saçlarıma sürmek oldu. ardından bavulumdaki yastık kılıfını alıp yastığın altına koydum. böylece gece yatmadan önce kılıfı takıp sabah çıkarmaya başladım. (rengi farklı olduğu için takılı bırakamıyordum koğuş kuralları gereği) bu durumu gören yan tarafımda yatan adanalı arkadaş; "bana iyi akıl etmişsin cidden benim de kafa kokuyor kılıf" diyerek o da getirdiği fanilayı yastık kılıfının üzerine geçirmişti.
kaçmak istersin kaçamazsın, ağlamak istersin ağlayamazsın nereye geldim lan ben diye düşünürsün bir bakmışşsın saat sabahın 5'i. Sonra kalkarsın tıpış tıpış traşını olursun.
evinden ilk kez askerlik için ayrılmış olanlar için zordur. kendi başına yaşamayı bilmeyen adamlar cidden zorluk yaşarlar o gece.
sadece o gece de değil, genel olarak askerlik zor gelir bu adamlara. kendi kendini idame ettirmeyi bilmeyen yirmili yaşlarda bir erkekten daha hazin bir şey yoktur çünkü şu hayatta.
ancak en azından 2 sene de olsa dışarıda üniversite okumuş ve bağımsız yaşamayı öğrenmiş biri, hiç bir zorluk yaşamaz. örgün öğretim iyidir o yüzden.
bir de aile ile arasına mesafe koyması gerek erkek adamın. öyle günde 5 kez anne baba ile konuşarak bağımsız olamazsınız. sağlıklı bir ilişki değil zaten.
kendiniz olmayı, birey olmayı, bağımsız olmayı öğrenmek lazım.
benim askere gitmeden önce facede paylaşımlarına bakarak kafama göre 1-2 kişi bulup birliğe teslim olmadan birkaç saat beraber geçirdiğim için çok zorluk çekmediğim gecedir. akşam 5 gibi içeri girdik yoğun kayıt işlemlerinden sonra bizi koğuşlara yerleştirdiler sonra giyindirmeye aldılar. asteğmen tayfası olduğumuz için fazla dengesiz eleman yoktu herkesle insanca anlaşabiliyorduk.kamuflajı giyip bot bağlamayı öğrenmek üzere dışarıda toplandık. sikik bi asteğmen üstümüze başımıza baktı "şuranı düzelt", "buranı düzelt", tamam sen geç vs bi artislikler görmeniz lazım neyse ictimada millet toplanmış bi Üsteğmen konuşuyordu gayet babacandı eğitim bitene kadar da aynen devam etti allah razı olsun. Gelelim ilk geceye...
üsteğmenin konuşmasından sonra yemeğe gittik sonra koğuşlara geçtik. daha önceden tanıştığım ve muhabbet kurduğum arkadaşlarla biraz sohbet ettik sabah namazına kalkabilmek için birbirimizle anlaştık. yatıp çok güzel uyuduk sabah ta çok kolay kalktık namazımızı kılıp tıraş olup içtimaya geçtik.
sahi ilk gecem çok iyi geçti benim ya *
hala asteğmen olarak görev yapmaktayım($110)
ilk gecem iyi geçti geçmesine ama asteğmen olarak neler çektim bir ben bir allah biliyor.
(bkz: 15 temmuz gecesi nöbetçi olmak)
kim lan bu insanlar ne işim var aq benim burada diye sorgulamanıza neden olacak gecedir o ilk gece. tuvaletin camında sigara içerdim geceleri yatmadan. bir ağaç ve ay vardı nasıl efkarlanırdım ulan. gidecek arkadaşlara başarılar. vatan size emanet değildir umarım.
o gece aslında benim için çok zor olmamıştı. Yol yorgunluğu, kayıt, aşı, giyindirme işlemleri derken saat zaten epeyi bi geç olmuştu kendimi o kirli yatağa zor atmıştım. Ama hüzünlüydüm. Nasıl geçecek o kadar gün diye düşünüyordum. ilk günden böyleyse yandık demiştim.
2-3 saat uyuyabilmiştim. Saat 3.5- 4 gibi kalkar sakal traşı olurdum hep. ilk gece de o traşların ilkini olmuştum. O pis lavaboları yüzüme vurduğum soğuk suları unutmam.
Valla direk asteğmen olup 12 ay yapmaya çalışacağım. O koğuşlar çok sıkıntı. Horlayanı, aksıranı, tıksıranı. Yüksek lisansı sırf askerlik için yapıyorum. inşallah ayrı odaya verirler.
sabah 10 dan akşam 20.30 a kadar kayıt, ayazda bekle, yürü, soyun, giyin, yürü elbise al, bot al filan derken
yorgunluktan akşam 21.00 den sabah 05.00 e kadar mışıl mışıl uyuduğum gecedir.
Teslim olduktan sonra kayıt, arama zart zurt derken bize yatağı gösterip yatın deme saati sabaha karşı 04:50 di. 10 dk sonra da koğuş kalk denildi zaten. apar topar kamuflajları giydik çıktık. yani yat saatine kadar 45 saat ayakta durmuştum.
Bir daha manisa'nın yanından geçmeyeceğime söz verdiğim bir gündü.
toplaşın hele...
tamam biz erkekler asker anısı anlatma konusunda işin bokunu çıkarıyoruz biliyorum ama kısa keseceğim valla bak.
ilk gece...
biz 4 balta geç teslim olduk birliğe. istanbul, ankara, antep ve adana menşeili 4 sap yaklaşık 4 gün geç geldik ve aynı anda giriş yaptık birliğe. aramızdan 2'si malum casio saatin 5 tl olan versiyonuna sahipti. ben ve diğer arkadaş ise 20 tl'lik modele sahiptik. malum saatin askere gitmeden alınması yazılı olmayan kuraldı çünkü. biz geç geldiğimiz için taburda bizi apayrı bir koğuşa koydular. koca koğuşta 4 kişi kaldık o gece.
hepimiz saatlerimizi kurduk sabahın kör karanlığına. zira kış mevsimiydi. amma ve lakin sabah uyandığımızda hepimiz alarmlar çalmadan uyanmıştık. sanırım göt korkusu tam olarak böyle bir şey oluyor. hee bu arada o gece yatmadan önce tabur bahçesinde beraber teslim olduğumuz bir arkadaşım vardı. 1,90 üzeri boy 100 üzerinde kilo devasa bir şey. bize kamuflajlar verilip serbest zaman dediklerinde bahçede ağlarken bulmuştum onu. niye ağlıyorsun dedim. annemi yalnız bıraktım dedi. babam yeni ölmüştü... bende dedim... ağlama. şimdi ağlamanın zamanı değil. sonra bol bol ağlarız dedim. öyle başlamıştık askere. selam olsun kastamonu/gölköy...
bizden sonra alay olmuş amk. olum o diktiğim dal ağaç olmadıysa var ya hepinizi bulurum. gelip bakacağım amk!.
bu arada o saat hala duruyor 11 sene oldu ama hala çalışıyor. casio f91w. ölümsüz amk.
