yurdun pek çok ilini görür,gezer,yaşar,hayatınıza renk katarsınız.
falan yerde doğmuşum,
filan yerde ilkokul 3 e dek,
fişmakan yerde orta 1 e dek,
sonrişmakan yerde lise 2 ye kadar okudum.
sonra en fişmakan yerde üniversite şeklinde sürüp giden bir sıralamanız olur.
aynı polis çocuğu gibi doğru dürüst bir mahallenizin arkadaşınızın olmaması sürekli okul ve çevre değiştirmek dolayısı ile diğer insanlara bir çok anlamda imrenmek.
çingene gibi her memleketten bir huy, bir lehçe kaparsınız. memleketinşzi unutursunuz. siz her yerlisinizdir.. binlerce valiziniz, taşınmaya hazır sandıklarınız...her şeyiniz geçicidir. okulunuz, arkadaşlarınız, sevgiliniz... geçince unutursunuz. böylece yol tutması, unutamamak ...gibi kaygılarınız asla olmaz. gittiğiniz yerde, hemen herkesi unutur; yeni yaşama adapte olursunuz. müşkül şartlar altında barınmayı her şekilde becerirsiniz. yaşamı bir yolculuk sanarsınız. ne ilkokul arkadaşlarınızı, ne diğerlerini hatırlarsınız. yerleşik düzene geçmek, göçebe yaşamdan sonra hayli bunaltır sizi. yani dikkat eksikliği olan, hiperaktiflerden biri olur çıkarsınız.
uzun yıllar lojman hayatında buyumek. neredeyse Turkiyede her kulturu ayrı ayrı yasamak. Atatürkçü doğup, yaşama ve ölme sansını sonuna kadar haketmek. gururla benim babam/annem asker (subay vs) diyebilmek. asker olan ebeveynle derin siyaset konusabilmek.
Doğu illerini bir sınıfta en iyi tanıyan olabilmek.
Turkiyenin neredeyse her bolgesinde bulunmus olabilmek.
Baska kulturden insanlarla zorunlu yasamak.
Caninin kiymetini bilmemek.
Kimi zaman doguda tek eglencenin ordu evi olabilmesi.
Kiz isen ve kucuksen arkadaslarinla askercilik oynamayi becerebilmek.
Neşeli lojman günlerini gecirebilmek
bazense neseli olmayan lojman gunlerini gecirmek(zira her an uzerinize bi saldiri uygulanabilir)
Okula askeri tasitlarla gitmek.
En kotusu de,bir gun gordugun asker agabeyi bir daha goremeyecek olabilmek.
asker çocuğu değil de asker çocuğu arkadaşı olmak baya keyifli lan, bir kantine falan girişimiz var dersin zaman makinesiyle seneler öncesine geri gidip alışveriş yapıyorsun öyle keyifli.
Bla bla bla diye devam eder. Aslında olmaması gereken şeylerdir elimize imkân diye sıkıştırılanlar. Mesela neden tel örgüler içine hapsedilir görevliler ve aileleri?üstelik bir kaç çocuk parkı birkaç spor salonuyla da agziniza bal çalarlar hayvanat bahçesinde tel orguler arkasında kalmış filler yada aslanlar gibi. Bak hapsettik ama oyuncak da koyduk içine sus kes sesini delirmeden önce onlarla oyna işte. Neden izole bir hayat yaşarlar? Amk altı ustu memur? Postacidan bir farkı olmamalı ki. Ama yok olur mu olmaz her turk asker doğar. Fizikçi dogmak bize yakışmaz çünkü. Çocukları sivil hayattan bihaber büyürler ki bu görev suresi bitince yada kendileri sivil hayata adım atınca (üniversite gibi) büyük bir travma girtlaklarina takılacaktır demir bir yumruk gibi. Yutarlar mi yok ordan alamaz başka yerden mi yan gelip mi çamura yatıp mi? Bilmem. Çoğunun şımarık büyütüldüğü gerçektir lakin o tel orgulerin içinde de sapitmadiklarina biraz da dua etmelidir. Hem sımarık hem de çoğunluktan daha disiplinli olduklarını da göz ardı edemeyiz. Evinin bombalanmasını, tam teçhizatlı korumalarla okul kapısından alınmayı,silahi, çatışmayı, ölümü, siren seslerini, gaz maskelerini,sabah gordugu yan komşunun akşam ailesiyle birlikte oldurulmesini normallestirmis çocuklardır -mecburen- . etraflıca düşünüp hüküm verilebilmeli.
Ordunun millet gözündeki konumu tekrar gözden geçirilmeli. Yıllarca devletin bir kolu gibi değilde amiyane tabirle "Allahi" gibi yaşadıkları için sorgulanmak akıllarının uçlarından dahi gecmez. Haliyle vatandaşın da geçmedi. Ama böyle değil.görevler sınırlar belli olmalı. Devlete bağlı memurlar olduğu unutulmamalı. Elbette yılın beş ayı yatan öğretmenle -37 de donmamak için en fazla 20 dakika nöbet tutan asker aynı zorlukla çalışmıyor. Ama bunu bir amatör gibi lirik bir platforma dokmenin anlamı yok. Neyse emeğinin karşılığı ona gore maaş alması yeterli.
Sanırım yine sıkıldım bu kadarı yeterli.
götürdüklerinin yanında getirisinin hiç bir önemi yok..
asker çocuğu değilim belki ama asker emeklisi iki amcam bir büyükbabam var.. amcamın biriyle görüşmüyoruz diğer amcamda eşinden boşandı.. neden yazıyorum bunları.. şöyle açıklayayım.. asker olmak kötü bir meslek değil elbette pkk gibi bir illet olmasaydı başımızda... o çatışma ortamı, doğuda yaşananlar en etkilenmedim diyende bile çok derin yaralar açıyor.. sadece asker olana değil onunla birlikte bu olayların içinde olmayıp lojmanda eşinin, babasının sağ salim eve dönmesini bekleyerek heyecan içinde yaşayan ailesine de zor bir durum... bir keresinde şöyle bir olay yaşamıştık; şu anda görüşmediğimiz amcam ve ailesi bize gelmişlerdi.. yemekler yendi, sohbet için yv karşısına geçilmişken dışarda bir gürültü koptu.. bir arabanın lastiği patlamıştı sadece.. hani hergün yaşamıyor olsakta böyle bir şeyi ben ve ailem için olağan bir şeydi bu durum. ama amcam ve ailesi için aynı şeyi söylemek zordu. çünkü amcam birden ayağa fırlayıp istemsizce elini beline götürmüş, yengem kuzenime sarılmış onu koruması altına almıştı.. bizse sadece ne olduğunu anlamaya çalışıyorduk..
neden? ne yapıyordu amcamlar? sadece öylesine bir gürültüydü bu.. bize göre..
yani demem o ki güzel yazar kardeşlerim, arkadaşlarım asker çocuğu olmanın hiç bir getirisi bu psikolojiyi tedavi edemez, etmeyecek.. amcamla dargınlığımızda boktan bir sebepten. biz ne kadar onu anlamaya çalışsakta yıllarca yaşadığı olaylar adamı öyle bir duruma getirmişki.. allah ona ve ailesine sabır versin..
allah tüm kolluk kuvvetlerimize, ailelerine ve yakınlarına sabırlar versin..
ayaklarına taş değmesin.. kimsenin canı yanmasın artık..
