öperler onları.
lan babası astsubay olan çocukların bile forslarından geçilmiyor.
general olsanız ne yapacaksınız acaba?
asker emeklilerini saymıyorum bile.
sizin havanız bize sökmez ama,ona göre ayık olun.
-her daim ölümden korkmaktır. gece bırak lambayı tv ışığına ateş eden teröristler yüzünden pencerelere battaniye tutturmaktır, camdan mermi gelir diye yerde oturmaktır.
-babanın oğluna "bak oğlum ben operasyona gidiyorum bir hafta yokum. bu tabancayı gerektiği yerde kullanacaksın. annen kardeşin sana emanet" demesidir.
-sürekli tayin sebebiyle hiçbir ilde arkadaşın olmamasıdır, öss'de beklediğinden çok daha kötü puan almaktır, istikbalinin hakettiğinden daha kötü olmasıdır.
-herkes tarafından tamamen önyargıyla; batıda faşist, doğuda dinsiz ve süt çocuğu olmaktır. darbeci olarak etiketlenmektir.
-babanın mesleğinden dolayı psikolojik olarak yıpranması sonucu ailede her daim huzursuzluğun, psikolojik baskının olmasıdır.
-sürekli taşınmaktan bel fıtığı olmaktır.
-herşeyden önemlisi, babanın vatanı korumak uğruna yıllarca savaştığı terör örgütünün meclise girmesi ve vergilerimizle maaş almalarının zoruna gitmesidir.
zor zanaattır. bi kere bütün arkadaşlarınız babanızın astronomik paralar kazandığını zanneder. neden 1 arabanız olduğu ve teknenizin olmadığın şaşırırlar. onların kafası genelde filmlerdeki "US Marine corps colonel" lara gider. her platformda mutlaka torpil yaptırabiliteniz var sanılır. ama bilinmeyen babanızın bu statüsü nedeniyle çoğu insan size destekten çok gizliden gizliye köstek olmaktadırlar.kamp lojman olaylarına hiç girmiyorum. bir gün toplu bir gezi düzenleyip kampların durumunu ve lojmanların mevcut içler acısı halini göstermek isterim herkese.babanız üst subay ise zaten ayvayı yediniz bir arkadaşınızın abisi kuzeni vs askere gitmeye görsün zira kendi cocuklarına bile ayrımcılık olamsın diye torpil yapmaz çogu subay. sonuc olarak gurur duyulacak bir meslektir ama zordur.
edit: evet bende çok sıkıntılı yerde askerlik yapmama rağmen bize de güzellik yapmadı peder. paşa paşa yaptık geldik.
Baban dağda o beyinsizlerin de içinde yaşadığı ülke için canını ortaya koyar ama onlar yinede beleş lojman,ucuz kola hesabı yapar ve çocukluğun insanlara bir-iki şeyi daha ucuza almanın herşey olmadığını anlatarak geçer.
göçebe gibi yaşamanıza sebebiyet verir. doğru düzgün bir arkadaşınız olmaz. neden benim babamın da normal bir mesleği yok diye yakınırsınız kimi zaman. içinizdeki korkuları dışa vuramazsınız.
cevre arkadas muhit sahibi olamamaktir. Bir ortamda is yerinde cocukluktan beri görüsen insanlari arkadas grubunu görünce üzülmektir. Sizin hic cocukluktan arkadasiniz yoktur cünkü görüstügünüz. Ama bir özel sektörü calisani olmaktan da iyidir babadan bir ev genellikle garantidir.
zordur ama dünyanın en gurur verici hissidir. babanınız o parıltılı üniformalar içinde görmek ona sarılmak paha biçilemezdir. emekli havacı subay çocuğu olarak 6 tane okul değiştirdim. lojmanlarda babanızın servisten inmesini beklerken tel örgülerin etrafında olandan bitenden haberiniz olmaz. farklı bir dünyada yaşıyor gibi olursunuz. yıllar sonra lojmanlardan ayrıldığında sivil hayatı lojmanlar kadar güvenli sanarsın. hala alışverişlerde karşı tarafa asker abi dersin. ilginçtir be çok özledim sözlük malatya 2. ordu lojmanlarını 55/ 1
gurur vericidir fakat zordur. ben, lise de dahil olmak üzere 7 farklı okula gittim. babam,denizci olduğu için doğuya gitmedik fakat babasız büyüdüm desem abartmış olmam. annem, bel fıtığı olduğu zaman daha ortaokuldaydım,kardeşim ilkokula yeni başlamıştı. bel fıtığına, çok ilerlemedikçe tıbbi bir müdahale yapılmıyor. artık bel fıtığı ağırlaşmıştı ve babam yoktu. iş yapmayı bırak, ayağa kalkamıyordu kadıncağız. işte o zamanlar öğrendim ben yemek yapmasını, bulaşık yıkamasını, evi temizlemesini, bir tıkırtı geldiği zaman elektrikli süpürgenin sapını* çıkarıp evin içinde dolaşmasını...
şimdi, babam emekli oldu. okul,iş derken uzun zamandan beri onlardan ayrı yaşıyorum. ne zaman izmir' e gitsem, zaman ayırmak istemediğim halde sırf babamla olabilmek için sabah 7 de kalkar onunla beraber koşarım. sanırım, ona olan hasretim hiç bitmeyecek.
sürekli ergenekon espirilerine maruz kalmaktır. hiç bir zaman koyu askeriye savunucusu olmadığım halde ani tepkiler vermenize sebebiyet verebilmektedir.
