erkek arkadaşımla aram epey kötüydü, yine kavgalı olduğumuz bi zaman aradım bunu, naptın ne ettin faslından sonra pat diye dedi ki ben askere gidiyorum. idrak edemedim başta, e hani tecilin vardı dedim bozdurdum dedi. ne kadar çok küfür ettim hatırlamıyorum. e be şerefsizin oğlu bu yaşına kadar gitmedin benimle sevgili olunca mı aklına geldi askerliğin?!
neyse yaptık ugurlamasini, otogardayız, kaynanam salya sümük ben salya sümük gönderdik bunu. o ilk günler hiç mi geçmez. geçmedi. konuşamıyoruz, doğunun en doğusu, telefon çekmiyor, ben yemeden içmeden kesilmişim 10 kilo rahat verdim. gözlerim ağlamaktan şiş,askerlerle ilgili şarkıları dinleyip acı çektiriyorum kendime. neyse biraz hızlandırayım olayı. kaynanayla yıldızımız hiç barışmamıştı zaten,ben de baya öküzlük ettim bir gün olsun aramadım kadını.
bunun usta birliği kıbrıs çıktı allaaah bende bir sevinç bir sevinç. Kıbrıs dediğin yerin gümrük kapısı da oturduğum yerde yani. feribotla iki saat. bende para biriktirip göndermeler falan. baya bir para biriktirdim bir ara,artık ben gidecem aylar olmuş görmeyeli, çarşı izninde görüşeceğiz pazar günü, kimseyede de haber vermemişim gitme diyen olur diye. telefonla konuşuyoruz aşkım nasılsın falan, dedi kel sana bişey söyliycem, söyle dedim, dedi ki senden soğudum uzak kala kala, başka biri var bilmem ne. lan dedim ben boşuna mı triplere girdim burda, sen ne ara birini buldun. kem küm bitti ilişki sonuç olarak.
hayır bir de askerde adamsın hangi ara başka biri oldu 500 baldırı kıllı adamın arasında dümbelek?
beklemeyin asker yolu falan. 21. yy'da iyi değil böyle şeyler.
lise arkadaşıma deli gibi aşıktım. 3 yıldır beraberdik. onu görmediğimde, sesini duymadığımda gül gibi soluyordum. o benim yaşam kaynağım, geceleri yıldızlara bakıp hayal kurma sebebimdi. onu askere yolladığımda bi yanım eksik kalmıştı. olsun '' telefon var, mektup var'' diye kendimi avuttuğum, telefonun başını beklediğim, ses çıkmayınca dünyanın en huysuz insanına dönüştüğüm günlerim başlamıştı.
yazdığı mektupları defalarca okuyor, kokluyordum. ama bu bana yetmiyordu. sonunda üniversite'den bir arkadaşımı ziyaret bahanesiyle izmir yollarına düştüm. hayatımın en güzel , en uzun yoluydu. onu haftasonu iki saat görebilmek için aileme yalan söylemiştim. görüşme sonrası ankara'ya dönmüştüm.
günler, aylar böyle geçti. telefonları, mektupları beni oyaladı. tam 16. ayda '' o '' değişti. kaçmaya, aramamaya başladı. döndüğünde eski sevgillisiyle görüştüğünü, kafasının karışık olduğunu söyledi. ben iletişimi kestikten sonra dönmem için çok uğraştı.
dönmedim.
hem arkadaşımı, hem sevdiğimi kaybetmiştim. toparlanmam bir yılımı aldı. ben yoluma gittim. 20 yıl, evet tam 20 yıl sonra facebook'tan arkadaşlık isteği yolladı. ne de olsa tüm katiller cinayet mahalline dönerdi. aynı nefret ve öfkeyle engelleyip, kısa bir şoktan sonra normale döndüm.
ama ne zaman asker ya da asker yolu bekleyen birini görsem irkilirim. yine de soruyorum kendime. şimdi olsa bekler miyim diye.cevap beli. ben sevdiğimi beklerim. sonu yalanda olsa beklerim.
şimdiki kızlar asker yolumu gözlermiş allah aşkına. işte o yüzden askere giderken ardımda birini bırakmıyorum nerde o güzelim 4 gözle bekleyen sadık kızlar.
eğer beklenen asker doğudaysa işte o tarif edilemez bir duygu, sürekli haberleri takip etmek telefon elinden düşürmemek tanımadığın her numarayı o sanmana sebep olur ömürden ömür götürür, özlemek ne demek iliklerine işleyince daha iyi anlarsın .
