demir: günaydın...birlikte kahvaltı ederiz diye düşünmüştüm.
asi: böyle birşey konuştuğumuzu hatırlamıyorum.
demir: dün gece haber vermeden çekip gittin.aslında benim kızmam gerekmiyor mu?
asi: bunu şimdi tartışmayalım.
demir: sabahları hep böyle ters misin?
asi: hayır.
demir: gece uyuyamadın mı?
asi: sabaha karşı asansörde tanıdık birilerini görecek kadar uyanıktım.
demir: asi...inan ki düşündüğün gibi değil.(gülümser) kimbilir neler düşündün sen şimdi...
asi: bana hesap vermek zorunda değilsin.taksi gelmiştir.ben havaalanına gidiyorum.
demir: ne taksisi? daha çok var uçağın kalkmasına.asi beni dinler misin?beni yanlış anlamanı istemiyorum.dün geceki olay...
asi: beni hiç ilgilendirmiyor.izninle...
demir: olmaz.birlikte geldik,birlikte gideceğiz.
asi: böyle bir mecburiyetimiz yok.sen işine bak,benimle vakit kaybetme.
sevgilimle sürekli kavga etmemin ve adımın dırdırcıya çıkmasının sebebidir. her gün olay çıkarıyorum, istiyorum ki aramızda yıllar sonra hatırlayacağımız ve 'oha be ne aşk yaşamışız' diyeceğimiz diyaloglar geçsin. lakin -ve maalesef- benim asi kadar can alıcı cümleler kurma yeteneğim ve isteğim olduğu halde sevgilim demir olma konusunda pek isteksiz.
bizde olsa olsa şöyle bi diyalog geçer;
- bu çocuk benden mi paranoia?
+ bir boşluğa bakmak istemiyorum.
- iyisin di mi?
+ gözlerin o kadar yüzeysel bakıyo ki, ruhumun derinliklerini göremiyosun.
- sen prozac'ını aldın mı bugün?
+ bu çocuğa tek başıma da bakabilirim ancak minicik, günahsız bir çocuğu babasından mahrum bir hayata mahkum etmek istemem.
- peki babası kim?
+ bu soruya cevap verebilmem için seni gözümde o kadar küçültmem gerekir ki, geçmişimizi yoksaymak zorunda kalırım.
- off.. ben kahveye gidiyorum. sonra da bikaç bira içerim. çocuğun kimden olduğunu söylemeye karar verirsen ararsın.
+ erkekler... zorluk görünce kaçan, her defasın...
- gidiyorum ben.
+ git.
- gittim paranoia.
aha son cümlede yakaladı! ama demir'i değil, asi'yi. neyse olucak olucak, moral bozmak yok, azimliyim!
