tek zaten binemiyorum da, ciddi ciddi artık asansörde başkaları varken de binemez oldum. haftaya 27. katta bir yerde bir işim var. şimdiden elim avcum terliyor.
kyk'da düşen asansörden 1 hafta önce asansöre her bindiğimizde aklıma saçma salak asansör kazaları gelmeye başlamıştı, hatta arkadaşlarıma "ya şimdi asansör düşse pahalı bir tabutta ölmüş oluruz." gibi saçma bir cümle bile kurmuştum. asansör düştükten sonra 2 aya yakın nerdeyse 6. katta olan odama (neydeyse diyorum çünkü odam 5. katta ama giriş -1 de) sürekli merdivenle çıktım, bilgisayarlı bir bölümde okuduğum için her gün sırtımda kocaman bir çantayla inip çıkmak çok zorluyordu ama bizim asansörler de çok sağlam gelmiyordu. 2 ayın sonunda arkadaşlarımın zorlamasıyla ilk onlarla beraber daha sonra da bildiğim tüm duaları okuyarak tek başıma da asansöre binmeye başladım.
bir gün bir elimde kahvem diğer elimde telefonum sallana sallana bir kızla beraber asansöre bindim, hatta bir de gittim "kesin katlarda durur uzun sürer inmesi" diye köşeye çöktüm telefondan okey oynuyorum asansör 2. katta takılı kaldı. asansörün kaldığını fark ettim ama o an oyun oynadığımdan umurumda değil kalkmaya bile tenezzül etmiyorum. bir baktım yanımdaki kız eliyle kapıyı açmaya uğraşıyor, kapı açılır atlar arasında kalır diye korkumdan kızı paçasından çekip çıkana kadar sakinleştirmeye uğraştım. çıkınca da dedim "aman 2 ay bunun yüzünden mi binmemişim puuu.", öyle tam yenmiş oldum.
yani boşverin binin amannn.
