"Artık yaşamaktan öte bir seçim kalmıyor bana
Kanımda tortu hâlinde umutlar dolaşıyor
Kalbim, acılarla seyrelen bir elek olarak
Yine kırgın, kimsesiz, dünyayla dalaşıyor.
Yok bana bir durak, bana soluk yok.
Yağmur beni dürtmek için düşüyor saçlarıma
Beynim, değirmenim, soruları öğütenim.
Hep sonunda seni avuçlarıma almak
Kağıt kalem şiir, kağıt kalem şiir
Ey yıllardır dünyaya karşı kurduğum barikat
Koru kendini, güneş arkadan vurabilir.
Artık yaşamaktan öte bir seçim kalmıyor bana
Bütün kitapların ölçüleri ona dar geliyor
Hiçbir sözcük dikemiyor açılan bu söküğü
Yüzüm hücrelerine dek yarılıp genişliyor
Her sokağa çıkışımda, dünyayı içine çeker gibi...
Rüzgâra karşı bağırıyorum, ey gençliğimin yarısı
Sesimin burgaçları alıp götürüyor beni
Bir çığlık kalıyor kentin çatılarında
Artık hiç birleşmeyecek binlerce sözcük...
Bunun için bir daha okumayın şiirlerimi
Varsın gökyüzünde bir de duman donsun
Bir şair de ne olur evine ekmek taşısın
Durup çocuklarla konuşsun, bugün hava,
Güzel olacak desin, maça gitsin, bağırsın
Hep kendini deşen bir hançer olmasın şiir
Ey yaşama dürtüsü, ey kalan son burcum
Koru kendini, gökyüzü alnına çarpabilir.
