Vazgeçtim artık seni sevmekten.
Seni düşünmekten,
Seni istemekten,
Varlığınla yok ettiğin kendini,
Kendini al da git,
istemiyorum artık seni...
Ben senin için zaten yoktum!
Sensiz ben bir hiçim! diye fısıldayışınla,
Sabahın köründe parmak uçlarında,
Eve gelişinle ben yoktum senin için;
Sanki bir ömür boyu yoktum...
Elinin altında istediğin zaman ulaşabileceğin,
istediğin zaman yokmuş gibi davranabileceğin,
Ben artık varlığımın ilan ediyorum...
Ben varım anlıyormusun!
Aklımla, bedenimle, ruhumla,
Düşlerimle ben varım,
Görmüyor musun kendini hapsettiğin?
Hep tercih ettiğin,
Benim mutsuzluğum üstüne kurduğun,
Mutlu olduğunu sandığın,
Bir dünya..
Ama artık ben varım!
Ki O 'ben'i sen yıllarca gururla,
Başkalarına anlattın...
Ya da kendini masken arkasına sakladın...
Senin için ne kadar önemli olduğumu,
Hissettirmedi hiç bir şeyin bana.
Ne baldan acı sözlerin, ne zümrüt taşlı yüzüklerin,
Madem inancın yoktu,
Bana değil, kendi düşüncelerine inanacaktın.
Neden hükümranlık ve kıskançlıkla?
Geldin üstüme üstüme...
Korkaktın sen.
Cesaret maskenle,
Ne yaptığını bilmiyordun.
Beni kaybetmekten korkuyordun.
Şimdi de korkunu yaşayacaksın!
Kaybettin canımcığım kaybettin.
Sana dedim ki ruhuma hitap et,
Kapında kölen olurum.
Sen köle kısmını duydun,
Ruhumu unuttun.
Ben artık seni sevmekten vazgeçtim ... *
