anaokulunda her yemekten önce beynime muğlak kaygılar zerk eden tumturaklı yemek duası.
"artsın eksilmesin, taşsın dökülmesin."
bu yemek duasının gelişimimi olumsuz yönde etkilediğinden kıllanıyorum. öğretmenin ağzından çıkanları höykürerek tekrarlayan anaokulu arkadaşlarım hep boş gözlerle baktılar suratıma "nasıl taşar da dökülmez?" diye sorduğumda. örneklemek için içine ekmek doğradığım tabağa kaşığı bastırıp çorbayı taşırdığımda bile önemsemediler. sinirden kaç kaşık yamulttum. sahteydiler zaten. yoktular belki... matrikste kayma mı var nedir? (bkz: di mi cevat abi)
