13 yaşındaki biri için bu rol gerçekten altından kalkılması çok zor bir durumken sanki Holey Joel Osment büyümüşte küçülmüşcesine hayranlık uyandırıcı bir performansla izleyenleri büyülüyor. film gerçekten duygusallığı, insan sevgisinin ne kadar güçlü olduğunu biz izleyenlere hatırlatıyor. daha sonraları bu durumun tersi olarak yani anne-çocuk olarak forgotten filminde rastlıyoruz. herkese izlenilmesi tavsiye edilecek bir film. ben gerçekten 2 saat 15 dk nasıl geçti anlamadım bu süre duygusal filmler için uzun biri süre ve sıkıcı olabilir seyirciyi tutmak zor olarak gözüken bir süreyi kurgu itibariyle çok iyi işleyerek sıkmadan finale kadar ulaştırıyor.
Mavi peri fetişliği ile gereksiz uzatıldığını düşünüyorum lakin
Oyunculuklar çok iyi, hikayenin çıkış noktası çok iyi lakin son gelmek bilmiyor.
Filmde en sevdiğim nüans David in üstü giydirilirken kapalı kapının camından annesine (!) Dönüp gülümsediği sahnede. Bu sahdene David in yüzü buzlu cam sebebiyle yan yana 9-10 David varmış gibi gözüküyordu. Bu filmin sonraki sahnelerinde birden fazla David olduğuna ilişkin akıllıca yerleştirilmiş bir sahne aslında. Takdir ettim. Ya da ben götümden böyle uydurdum. Belki de kendi bile farkında değildir Steven abinin.
Yapay zeka ile ilgili popular science da bir makele vardı yamulmuyorsam kasım 2016 da. insan ya da hayvan suretindeki robotlara insanlar tarafından kötü davranılması tepkiye neden oluyor. (Boston dynamics in robotlarına yaptığı ittirmeli kaktırmalı hatta vurmalı denge testleri buna bir örnek) Bunun sebebi suretleri bize benzediği için kendimize yakın görüp onlar hakkında empati yapmamız olabilir Halbuki kimse akıllı füze sistemi için aynı düşünceleri beslemez deniyordu makalede. Teorik olarak haklı bir önerme. Ama yapay zekanın bir kablo, devre vs. Yığını olup olmadığını zaman gösterecek.
Öğrenen makinelerin (!) neler yapabileceği bizim için halen bir muamma. ancak filmde bile buna şüphe ile yaklaşılmış dikkat edin. David için koşulsuz sevecek deniyor. insan sevgisi anne babaya karşı bile koşulsuz değildir. Zamanla azalabilir hatta yok olabilir. Steven abi bile makine ile insan arasına bir çizgi çekiyor böylelikle.
Beni her izleyişimde ağlamanın eşiğine getiren Steven Spielberg filmi. Hatta öyle ki filmi birine anlatmaya çalışırken falan bir anda ağlamaya başlamamak için kendimi zor tutuyorum.
Sanırım masumiyet ve masumca umut etme fikri beni derinden etkiliyor.
